Terminal Velocity: 200 km/u!

'Zomaar' een passage uit ons reisdagboek:

Maandag 27 september 2010: Terminal Velocity

Na een bezoekje aan de geisers in de buurt van Taupo (Noordereiland, Nieuw-Zeeland) hadden wij aan het einde van de middag nog wat tijd te doden. Wij hadden twee opties: in het zonnetje gaan zitten voor onze camper met een glaasje wijn en een goed boek óf naar het vliegveld rijden om informatie in te winnen over een eventuele skydive. Het weer was in de loop van de dag aanzienlijk verbeterd en alleen informatie inwinnen kon geen kwaad, dus kozen wij voor optie twee.

Het vliegveldje van Taupo ligt aan de rand van 'Lake Taupo', hetgrootste meer van Nieuw-Zeeland. Het idee was net zo plotseling in ons opgekomen als de snelle verbeteringen in het weer van die middag, dus enigszins onvoorbereid stapten wij binnen bij Taupo Tandem Skydive. Taupo is de ‘skydive capital of the world' en het personeel van TTS was bijzonder gemotiveerd om ons het vliegtuigje in te praten! Compleet met videovoorbeelden legde het meisje ons uit wat de mogelijkheden waren. Allereerst kan je kiezen om vanaf 12.000 voet te springen of vanaf 15.000 voet. In het eerste geval, heb je een vrije val van zo'n 30 to 40 seconden voordat de parashute wordt geopend, terwijl de vrije val vanaf 15.000 voet ruim een minuut duurt. Het prijsverschil is aanzienlijk, maar de vrije val vanaf 12.000 voet is al voorbij voor je doorhebt wat er gebeurt. Aangezien je waarschijnlijk maar één keer in je leven met je gezonde verstand uit een goed functionerend vliegtuig springt, besloten wij voor een sprong vanaf 15.000 voet te gaan! En áls je het doet, moet je het ook goed doen, dus kozen wij voor een uitgebreid pakket waarbij er per persoon een extra parashutist met je meespringt om foto's te maken en een video op te nemen! We hadden nog geen handtekening gezet, of de molen begon in rap tempo te draaien. Wij werden wij in een overall gehezen en kregen een harnas aangemeten. Voor wij het wisten zaten wij in twee rijen achter elkaar in het vliegtuig, met onze tandem-instructeur achter ons. Het duurde ruim 20 minuten om te stijgen naar 15.000 voet, wat bijna 5 kilometer hoog is! Onderweg nam de spanning wel wat toe en snoerde de intructeur ons stevig aan hem vast. Eenmaal op hoogte gooide de piloot het vliegtuig in een hele korte, maar heftige duikvlucht, als teken voor de instructeurs dat er gesprongen kon worden! Dat was even schrikken zo vlak voor het moment van de waarheid! De roldeur ging open en wij keken het gapende gat in! Claire zat helemaal vooraan en haar cameravrouw kroop zonder angst het vliegtuig uit, maar bleef hangen aan de railing, terwijl Claire en haar intructeur naar de rand schoven. Er is geen enkele manier om het proces te stoppen, je hebt ervoor gekozen om te springen en de instructeurs gaan resoluut door! Terwijl je op het randje zit en je afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent, wordt er nog snel een ‘exit-photo' gemaakt van de paniek op je gezicht en dan geven instructeur en cameraman tegelijkertijd een zetje en lazer je de diepte in! Maarten zag de snelheid waarmee Claire uit het zicht verdween en voor hij het wist zat hij zelf met z'n benen over de rand. Je hoofd wordt helemaal naar achter getrokken, waardoor je op het moment van springen niet recht naar beneden kan kijken en rare dingen zou kunnen doen. De versnelling is enorm en in iets meer dan 10 seconden raas je met 200 km/u naar beneden, de ‘terminal velocity'. Zo lang duurt het ook om iets meer grip op de zaak te krijgen en door de hebben wat er gebeurt. Claire was in het begin van de sprong vooral bezig om niet te hoeven overgeven, terwijl Maarten geheel tevergeefs zijn longen uit zijn lijf schreeuwde naar de cameraman. Het geluid van de film bleek namelijk niet op de uiteindelijk DVD te komen. Claire had haar instructeur duidelijk aangegeven dat zij niet teveel rare toeren wilde maken om te voorkomen dat ze misselijk zou worden. Haar instructeur hield zich daar heel netjes aan en leerde haar hoe je een parashute moest besturen. De instructeur van Maarten maakte echter tijdens de vrije val al diverse rare manoeuvres en toen na een minuutje de parashute geopend werd, ging hij voornamelijk in een snelle ‘kurkentrekker' naar beneden. Het uitzicht tijdens de vrije val en de glijvlucht onder de parashute was fantastisch en na zo'n 2 minuten onder de parashute stond Maarten alweer met beide benen op de grond. Doordat de instructeur van Claire het vooral tijdens de glijvlucht het wat rustiger aandeed en haar zelfs een tijdje helemaal solo de parashute liet besturen, stond Maarten al enige tijd op de grond en kon Claire mooi aan zien komen. Met een soepele landing in het gras stond ook zij weer veilig op de grond. Het hele proces van informatie inwinnen tot de landing heeft misschien iets langer dan een uurtje geduurd en eenmaal op de grond konden wij maar nauwelijks beseffen wat wij hadden meegemaakt. Maar de adrenaline gierde door onze lichamen en compleet uitgelaten keken wij in een apart zaaltje naar de DVD die zijn razendsnel in elkaar hadden gedraaid. Pas toen wij 's avonds op de laptop de foto's terugkeken, beseften wij goed wat wij hadden meegemaakt! Aaaahhhh, iets om nooit meer te vergeten!

Zes in zes!

Hoewel ons laatste verhaal vanuit Uruguay nog is opgevolgd door een filmpje over de Iguazu watervallen, moeten wij erkennen dat wij wat geschreven updates en foto's betreft lang niets van ons hebben laten horen. Kortom, er volgt een update die zes landen in zes weken bestrijkt! Anders dan wat jullie van ons gewend zijn, is deze zonder ‘executive summary', maar gewoon alles-in-één in een compact verhaal.

Onze laatste update eindigden wij met de grensovergang van Argentinië naar Paraguay, waar wij naast de hoofdstad Ascuntion ook de overblijfselen van de Jesuïten missies van Trinidad en Jesus bezochten. In het oosten van Paraguay gingen wij via de Itaipu Dam (de op één na grootste waterkrachtcentrale ter wereld) al liftend (!) de grens over met Brazilië en vervolgens ook Argentinië. In beide landen verbaasden wij ons over de overweldigende Iguazu Falls. Zie voor een goed beeld hiervan vooral het filmpje en de foto's. Via Sao Paulo, het ‘kloppend hart' van Brazilië waar de contrasten tussen arm en rijk zeer groot zijn, en een aantal prachtige strandjes langs de oostkust eindigden wij ons Braziliaanse avontuur in de legendarische sloppenwijken van Rio de Janeiro, waar wij in het grootste voetvalstadion ter wereld ook nog een wedstrijd van Fluminense (nr 1 in hun eredivisie) tegen Sao Paulo bijwoonden. Uiteraard stonden in Rio ook de toeristische toppers als de ‘Sugar Loaf' en ‘Christ the Redeemer' op het programma. Vliegend via Montevideo en Santiago de Chile belandden wij vervolgens tussen de enorme beelden die over heel Paaseiland verspreid zijn. Al wandelend en rijdend op een quad verkenden wij dit magische eiland, goed voor vele prachtige plaatjes van zonsondergangen.
In Frans Polynesië beëindigden wij definitief onze tocht door Zuid-Amerika en zetten wij kortstondig voet op Europese bodem! Woorden schieten tekort om de pracht van het eiland Moorea te omschrijven, al had iets minder regen voor ons ook wel gemogen! Kanoënd binnen het atol, wandelend door het regenwoud en ongemerkt het Hilton resort binnensneakend, genoten wij van deze prachtige omgeving.
Inmiddels zijn wij al weer een ruime week op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland, waar het reizen met de camper voor ons echt een nieuw hoofdstuk van deze reis betekent! Het Noordereiland kenmerkt zich door het vulkanische landschap en -activiteit. Geisers en natuurlijke warme bronnen om in te zwemmen zijn hier dan ook aan de orde van de dag!
Nieuw-Zeeland biedt ons de komende weken enorm veel mooie dingen om te beleven en te bezoeken. Wij zullen wat de volgende update betreft dan ook niet te lang op ons laten wachten!

Three down, nine to go!

'Twenty years from now, you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover' --- Mark Twain ---

Ruim drie maanden onderweg en het gevoel dat bovenstaand citaat bij ons opwekte, staat nog steeds als een huis! Zoveel mensen dromen over een wereldreis, maar zo weinig mensen durven daadwerkelijk de stap te zetten. Wij zijn iedere dag weer blij dat wij de knoop wel hebben doorgehakt en zijn vertrokken. Met nog twee weken in het verschiet komt zo langzamerhand ons Zuid-Amerikaanse avontuur tot een einde, en wat hebben wij al veel mooie dingen meegemaakt en gezien. Soms lijkt onze reis al een eeuwigheid te duren, soms lijkt het alsof wij pas net onderweg zijn. Ongeveer een maand geleden kwam bij ons beiden het besef dat dit geen (normale) lange vakantie is, maar echt een REIS en het vooruitzicht van nóg negen maanden reizen ervaren wij elke dag als een cadeautje.

Na onze laatste update vervolgden wij ons Boliviaanse avontuur in de mijnen van Potosi, een onvergetelijke (claustrofobische) ervaring waarbij wij diep onder de grond met eigen ogen konden zien onder welke extreem zware omstandigheden hier al vele honderden jaren gewerkt wordt. Bij het plaatsje Uyuni bezochten wij de grootste zoutvlakte ter wereld om vervolgens in een 4x4 enkele hachelijke momenten door te maken tijdens een enorme zandstorm. Uiteindelijk gingen wij veilig de grens over met Chili, om daar al boardend weer het zand in te duiken. In Argentinië kwamen wij via Salta terecht in Mendoza en genoten van de grootste steaks, lekkerste wijnen en fantastische parken. Bariloche, de speeltuin van Willem-Alexander en Maxima, bracht ons een soort vakantie in een vakantie: een weekje skiën! Na zoveel zon en sneeuw reisden wij door naar de oostkust, naar Puerto Madryn, en voeren daar met een boot tussen de enorme walvissen, die daar jaarlijks voorbij trekken. In Buenos Aires genoten wij wederom van steaks en wijnen, maar ook van de tango! Met de veerboot vervolgden wij onze reis naar het pittoreske, maar rustige Uruguay om vervolgens al paspoort-stempelend met de bus via Argentinië naar Paraguay te reizen.

Potosi

Ten zuiden van Sucre, waar wij bijkwamen van het verlies van Nederland in de finale van het WK, ligt het mijnstadje Potosi. Ooit, in de tijd van de Spaanse overheersing, was dit één van de meest florerende steden van Zuid-Amerika. Nu is het vooral een ingeslapen stadje van arme mijnwerkers. Het centrum staat weliswaar op de Unesco World Heritage lijst en is zeker de moeite waard, maar de grootste toeristische attractie zijn de mijnen zelf. De mijnwerkers werken tegenwoordig in coöperaties, die slim bijverdienen door de toeristen rond te leiden door de mijnen. In een klein groepje bezochten wij een grote mijn, waarbij wij, gewapend met een mondkapje en een sjaal tegen het stof, tot 2 km diep de berg in gingen. Kruipend door de kleine tunneltjes is het bijzonder indrukwekkend om deze mannen onder deze erbarmelijke omstandigheden aan het werk te zien. In het midden van de mijn liep de temperatuur op tot zo'n 35 graden en de hoeveelheden stof maakten het moeilijk om goed te blijven ademen. Door de asbest en andere schadelijke stoffen ligt de levensverwachting van de mijnwerkers rond de 35 jaar. De mijnervaring maakte een diepe indruk op ons. Het doet je je eigen situatie in Nederland relativeren en je bevoorrechte achtergrond in een ander perspectief plaatsen.

Uyuni

In het zuid-oosten van Bolivia reden wij met vijf Brazilianen in een 4x4 Toyota Landcruiser over de grootste zoutvlakte ter wereld en door de woestijn naar Chili. Het zou een memorabele tour worden! Als eerste bezochten wij een ‘Train Cemetary' van oude (stoom)treinen die staan weg te roesten aan de rand van de woestijn. Het verhaal gaat dat één van de door Butch Cassidy & the Sundance Kid in Bolivia beroofde treinen er ook tussen staat. De zoutvlakte zelf is zo enorm groot dat je in alle richtingen niets anders ziet dan een witte ondergrond met een strak blauwe lucht. Die omgeving is goed voor een aantal leuke foto's, door slim gebruik te maken van het perspectief.

De volgende dag stond in het teken van de vele lagunes in verschillende kleuren en na zonsopkomst genoten wij dan ook van het bijzondere landschap. Het verschil met de zoutvlakte was enorm en het was erg gaaf om in deze woestijn met een 4x4 rond te rijden. Net als de dag ervoor waaide het enorm en hier en daar zagen wij grote wolken van zand van de grond opstijgen en als een soort tornado over het land draaien. Plotseling zaten wij zelf vast in een zandstorm! Wij zagen geen hand voor ogen. De chauffeur kon geen kant op met de auto en aan het geluid op de auto te horen, leek het net of het regende. Opeens hoorden wij een harde klap tegen de achteruit en zagen dat deze gebroken was door een steen, waardoor er een grote scheur in het raam zat. De hele ruit bleek in duizend stukjes te zijn verbrijzeld, maar gelukkig hield het plastic van de zonnewering het glas bij elkaar. Maarten en één van de Braziliaanse jongens hielden met hun handen het raam tegen om te voorkomen dat deze door de wind alsnog de auto ingeblazen zou worden. Dat was onze redding! Na twee uur in de zandstorm werd het zicht wat beter en reed de chauffeur ons voorzichtig naar het dichtstbijzijnde hotel om te schuilen. Daar brak bij het zien van alle auto's de paniek en hysterie bij onze reisgenoten pas echt los. De auto was volledig gezandstraald, waardoor de blanke lak zichtbaar was en de ramen van matglas leken te zijn gemaakt: total loss zouden wij zeggen in Nederland... Maar in Bolivia is alles te repareren met een rolletje Ducktape, dus enkele uren laten vervolgden wij onze weg om de volgende dag veilig Chili te bereiken!

San Pedro de Atacama

In Chili genoten wij na alle ontberingen van de luxe waarin wij plots terecht waren gekomen: leuke restaurantjes, overal internet en de mogelijkheid om het zand uit de kleren te laten wassen! Omdat wij nog niet genoeg hadden gehad van al dat zand, zijn wij in de buurt gaan sandboarden, waarbij je met een snowboard de zandduinen afglijdt. Het was heel leuk om te doen en verrassend makkelijk! Wel jammer dat ze daar nog geen skiliften hebben...

Mendoza

Vanuit Chili reden wij met de bus via Salta, een plaats in het noorden van Argentinië, naar Mendoza, het middelpunt van de Argentijnse wijnindustrie. Claire was hier zes jaar geleden al eens geweest en bleek een goede gids. Genietend van de wijnen en geweldige stukken vlees verkenden wij de stad. Met de fiets maakten wij een ‘wijntour', van bodega naar bodega. Bij iedere stop krijg je dan een rondleiding en uiteraard een wijntje. Met enigszins zware benen leverden wij dan ook de fietsen aan het eind van de dag weer in!

Bariloche

Tijdens onze reis door Peru hadden wij de eerste plannen gesmeed om in de buurt van Mendoza te gaan skiën, maar bij aankomst bleek er in die omgeving onvoldoende sneeuw te liggen. Wat nu? Wij hadden ons er zó op verheugd, dat wij direct op zoek zijn gegaan naar een gebied waar wél genoeg sneeuw lag. Bariloche, het skigebied waar Willem-Alexander en consorten vaak skiën, bleek een ideale oplossing. Het hostel waar wij verbleven lag op de tiende verdieping van een groot flatgebouw aan de rand van een groot meer: goed voor een fantastisch uitzicht. De sfeer is er uniek en heeft het meest weg van een groot studentenhuis, compleet met een enorme keuken, gemeenschappelijk ruimte en stiften om op alles wat van jou is je naam te zetten... Heerlijk! In total hebben wij hier een week genoten van de rust, de sneeuw, de wijnen en het eten en hebben uiteindelijk vier fantastische dagen kunnen skiën!

Puerto Madryn

Het is moeilijk afscheid nemen van zo'n heerlijke plek, maar met ‘whale watching' in het vooruitzicht stapten wij vol goede moed weer in de zoveelste nachtbus. Maarten had telefonisch een reservering gemaakt voor een dagtour door een nationaal park aan de oostkust. De planning was strak, maar verliep feilloos: een half uur nadat de bus was aangekomen begon de tour waarin wij onze ogen uitkeken. De zon kwam net op en honderden walvissen doken in en uit het water. Verschillende walvisstaarten staken zo nu en dan boven water, wat een briljant silhouette gaf tegen de opkomende zon. Later op de dag zouden wij deze enorme zoogdieren vanaf het water bekijken. De meest voorkomende walvis in dit gebied is ‘The Southern Right Whale', een walvissoort die zijn naam te danken heeft aan de walvisjacht. De Southern Right Whales zwemmen namelijk zeer dicht langs de boot, waardoor ze een makkelijke prooi zijn voor walvisjagers. Verder hebben ze zó veel vet, dat ze nadat ze geschoten zijn blijven drijven. Daardoor zijn ze ‘the right whale' om op te jagen. Ook voor de camera's van de toeristen zijn ze eenvoudig te pakken. Fantastisch om zulke enorme beesten zo dichtbij uit het water te zien komen. Volledig op de bonnefooi lieten wij ons na afloop van de tour op het busstation afzetten, om tien minuten later in een nachtbus naar Buenos Aires te stappen. Van Puerto Madryn zelf hebben wij niets gezien, maar zo spaar je wel een nachtje hotel uit!

Buenos Aires

Door de skyline en de grote, brede straten lijkt Buenos Aires het Parijs van Zuid-Amerika. Voor Claire een groot feest van herkenning en voor Maarten weer een nieuwe stad om te gaan verkennen. Met een aantal grote stadswandelingen verkende wij de stad, de haven en de beroemde begraafplaats, waar o.a. Evita Peron begraven lag. Wij vonden zelfs nog tijd om naar een lokale kapper te gaan, zodat wij met onze nieuwe coups helemaal klaar waren voor ons avondprogramma: een tangoles, -diner en -show. Met goed gevolg (incl. diploma!) hebben wij onze eerste tangoles afgelegd!

Uruguay

Van andere reizigers hadden wij gehoord hoe makkelijk en leuk het is om vanuit Buenos Aires een bezoek te brengen aan Uruguay. Hoewel dit land in eerste instantie niet op ons verlanglijstje stond, besloten wij de route, voor zover deze überhaupt al vaststond, om te gooien en met een draagvleugelboot de oversteek te maken naar Colonia del Sacramento, een havenstadje met een gezellig, oud, klein centrum. In de zomer vol toeristen, in de winter leeg en verlaten. Prima om een middag te verblijven, maar langer vonden wij niet nodig. In Montevideo, de hoofstad van Uruguay, struinden wij door de verlaten straten. Het was zondag, dus de stad was leeg. Een gek straatbeeld voor zo'n grote stad. Alle winkels waren gesloten en pleinen zijn leuk om te bekijken, maar alleen als er andere mensen zijn. Na drie uur wandelen hadden wij (vonden wijzelf..) alle highlights van Montevideo wel gezien en maakten plannen voor het vervolg. Niet terug naar Buenos Aires, maar met de bus naar het noorden van Uruguay. In Salto, een grensplaatsje in het noord-westen van Uruguay, chillden wij een dagje in de lokale warm water baden, om vervolgens met een nachtbus weer de grens met Argentinië over te gaan. Lekker veel stempels in je paspoort! De nachtbus reed ons naar het noorden van Argentinië, waar wij wederom hoopten een aansluitende bus te kunnen pakken. Inmiddels hebben wij hiervoor een aardige routine ontwikkeld, zeker als de tijd dringt: Claire rent na aankomst de bus uit om kaartjes voor de volgende bus te kopen en Maarten haalt vlug de tassen uit het ruim van de bus om daarna snel de volgende buschauffeur in zijn beste Spaans ervan te overtuigen nog even te wachten. En het werkt perfect! Zo zijn wij gisteren aangekomen in Paraguay, het derde land binnen één week!

Flying High!

Het is alweer schandalig lang geleden dat wij een update hebben geschreven op dit weblog, maar niet getreurd: het wachten wordt ons inziens beloond! Wij hebben een lange update in petto vol met letterlijke en figuurlijke hoogtepunten! Zoals je van ons gewend bent, tref je hieronder eerst een korte samenvatting, gevolgd door een uitgebreider verslag voor de die-hards die niets te doen hebben...

Na onze laatste bergtocht in Huaraz zijn wij via Lima (de komende 15-35 jaar de nieuwe verblijfplaats van Joran v/d S.) naar Nazca gereisd, waar wij onszelf getrakteerd hebben op een rondvlucht in een klein sportvliegtuigje boven de fameuze Nazca-lijnen. Arequipa is een prachtige koloniale stad in het zuiden, met mooie kloosters en ingevroren mummies (!) en tevens een goede uitvalsbasis voor een trek door de Colca Canyon, één van de diepste canyons ter wereld. In Cusco werd Claire's lange wachten beloond met de 2^de e-reader van deze reis, waarna wij vertrokken voor een 5-daagse trek naar Machu Picchu! Na ruim 80 km wandelen in vier dagen werden onze inspanningen beloond: wat een magische plek om bij zonsopkomst rond te lopen! Via de ‘Floating Islands' van Lake Titicaca gingen wij de Boliviaanse grens over naar Copacabana en het ‘Island of the Sun'. In La Paz wilden wij de magische 6000 meter grens doorbreken en beklommen, in wederom een hevige mentale en fysieke strijd, de Huayna Potosi: 6088 meter hoog! Met een klein, 19-persoons vliegtuigje bezochten wij de jungle en pampa's in Rurrenabayue, ten noorden van La Paz: vanuit een uitgeholde boomstam zagen wij een overvloed aan alligators, kaaimannen, capibarra's, schildpadden en veel (roof)vogels. In Sucre kwamen wij weer enigszins tot rust, hoewel....... DE finale..... Met honderden Nederlanders (waar komen ze opeens allemaal vandaan?) vierden wij hier een groot Oranje-feest! Helaas mochten alle aanmoedigingen niet baten, maar het was een mooie avond!

Lima

Vanuit de wijk Miraflores hebben wij enkele dagen de stad Lima verkend. Miraflores zelf is een redelijk chique wijk, schoon, aan het strand met een diepe afgrond en veel golfsurfers en dure winkels. Op onze eerste volle dag in Lima gingen wij naar het oude centrum, dat ten noorden ligt van de wijk waar wij verbleven. Met een lokale bus, met z'n tweetjes voor nog geen euro, reden wij dwars de stad door en keken onze ogen uit.

Het centrum van Lima is schoon, opgeruimd en heeft veel mooie oude panden uit de koloniale tijd. Naast het presidentiële paleis, diverse regeringsgebouwen en kerken, hebben wij een bezoek gebracht aan het oude klooster, compleet met bibliotheek, oude schilderijen, en catacomben vol met skeletten. Spooky!!

Het verhaal van Joran van der Sloot hield de mensen hier dagelijks bezig. Hij was inmiddels opgepakt in Chili en onderweg naar Lima. Alle kranten in de kiosken stonden bol van de verhalen over deze beruchte Nederlander. Het hele volk, de overheid en de pers hebben hem reeds veroordeeld, dus in een proces zal hij weinig kans hebben.

Nazca

Met een nachtbus in Nazca aangekomen, zat Claire binnen de kortste keren aan de onderhandelingstafel voor een vlucht boven de Nazca-lijnen. Nazca haalt haar bestaansrecht uit de aanwezigheid van de lijnen en de kort (15 jaar) geleden ontdekte mummies net buiten de stad. Veel meer dan deze twee toeristische puntjes hadden wij dan ook niet op het programma! Binnen twee uur zaten wij in de lucht! Met z'n tweetjes in een klein Cessna sportvliegtuigje, in het begin nog met stoere praatjes tegenover de piloten, maar dat hield al snel op. Eenmaal in de lucht ging het bij Claire goed totdat wij bij de Nazca Lines aankwamen... Omdat wij natuurlijk wel vanuit alle hoeken de mooie tekeningen in de grond wilden bewonderen, scheerde het vliegtuigje van links naar rechts, net niet over de kop, maar wel zwaar hellend naar de beide zijden. Gedurende 30 minuten haalden de piloten de wildste capriolen uit om ons een goed zicht op de figuren in de woestijngrond te geven. De tekeningen waren (door de hoogte van het vliegtuig) kleiner dan verwacht, maar wel zeer indrukwekkend. Wat gek dat zulke grote figuren zo lang geleden in het de woestijnbodem zijn gegrift. Het blijft toch een mysterie waarom deze tekeningen hier zijn gemaakt...

Na drie tekeningen en een hoop geschommel werd het voor Claire's maag iets te veel. Claire kon net op tijd het kleine, nood plasticzakje bemachtigen! Maarten concentreerde zich op dat moment op het fotograferen van alle figuren en wisselde steeds van raam voor het juiste uitzicht. Dat hij niet misselijk werd! Na precies een half uur stonden wij, enigszins ‘shaken', maar zeker niet ‘stirred' en tientallen ‘indrukken' rijker, weer op de vaste grond!

In Nazca bezochten wij ook de begraafplaats van Chauchilla, een plek die nog geen 15 jaar geleden ontdekt is en waarvan wij ons afvragen hoe lang deze nog zal bestaan. Het is een opgraving van graftombes, vol met spectaculaire mummies, die nu aan de volle zon, wind en regen zijn blootgesteld.

Arequipa

Deze mooie koloniale stad ligt in het zuiden van Peru, aan de voet van enkele indrukwekkende vulkanen. Naast een enorm groot en prachtig klooster, het Monasterio de Santa Catalina, bezochten wij een mummie in de vriezer van het Museo Santuarios Andinos. Het museum belichtte het verhaal over de opgeofferde kinderlichamen aan de onrustige vulkaan Ampato in de omgeving van Arequipa. Inca priesters zouden in die tijd kinderen opofferen om de vulkaan tot rust te krijgen. Er zijn in deze omgeving vier lichamen (en de daarbij behorende schatten) gevonden. Het eerste lichaam, van 'Juanita', is pas (bij toeval door bergbeklimmers) op 8 september 1995 ontdekt. Dit lichaam is door de koude temperatuur boven op de berg (6.380 meter hoog) het best bewaard gebleven en wordt nu dus in een enorme vriezer achter glas tentoongesteld. Rare jongens, die Inca's...

Met lokale bussen reisden wij naar de Colca Canyon, de op één na diepste canyon ter wereld. Vanuit een leuk hostel aan de rand van de canyon, begonnen wij vol goede moed aan een 2-daagse trek door de canyon. In het begin werd ons ongevraagd de weg gewezen door een lokaal jongetje. Het pad dat wij op zijn aanwijzen namen, werd steeds slechter en slechter, totdat wij echt niet verder konden. Dit kon toch niet de route zijn waar duizenden toeristen per jaar op wandelden?! Veel te riskant! Er was duidelijk iets misgegaan in de vast goedbedoelde aanwijzingen van onze jonge ‘gids'. Na bijna drie uur ploeteren kwamen wij weer bovenaan de rand van de canyon. Aangezien wij op deze ongeplande wandeling al een groot deel van de voorgenomen route gezien hadden en weinig fut meer hadden om opnieuw te beginnen, hebben wij de plannen radicaal omgegooid: snel weg hier, terug naar Arequipa en door naar Cusco!

Cusco

Cusco maakte op ons een gezellige eerste indruk: prachtige gebouwen, leuke witte huizen met blauwe balkonnetjes, veel winkels, veel restaurantjes en overladen met toeristen. De stad ligt vrij hoog, dus rillend van de kou en met onze slaapzak op de bank zaten wij om 6:30 uur ‘s ochtends vol verwachting te kijken naar de wedstrijd Nederland - Denemarken, die door Nederland op beschamende wijze met 2-0 gewonnen werd.

Salkantay Trek naar Machu Picchu

Vanuit Cusco begonnen wij in een groep van 12 personen aan de 5-daagse Salkantay Trek naar Machu Picchu. De ‘officiële' Inca Trail is peperduur en doorgaans zo'n 5 maanden vooruit volgeboekt. De Salkantay Trek is echter een prachtig alternatief en loopt in een omtrekkende beweging richting het einddoel: de historische Inca site van Machu Picchu. In vier dagen liepen wij ruim 80 kilometer door de prachtig bergen, langs gletsjer, bergmeren, een pas op 4.700 meter hoogte etc etc. 's Nachts dook de temperatuur ruim onder het nulpunt en trotseerden wij, gewapend met termisch ondergoed, de kou in kleine 2-persoonstentjes. De vierde dag naderden wij Machu Picchu en liepen wij 600 meter (!) omhoog en weer naar beneden over de oude Inca trappen, richting het dorpje Aguas Calientes. In de hoogtijdagen van de Inca's waren er 8 officiele toegangswegen tot deze Incastad, waarvan er dus nog een aantal bewaard gebleven zijn.

Dag vijf, de laatste dag van deze trek, zijn wij om 3:15 uur opgestaan en om 4:00 uur begonnen aan de beklimming naar Machu Picchu. Vanuit Aguas Calientes is het nog ongeveer 20 minuten lopen naar het begin van de trappen naar boven. Het was erg rustig en in een straf tempo liep de hele groep, met Claire voorop, naar boven, om daar al om 5:30 uur aan te komen! Normaliter krijgen de eerste 400 mensen bij de ingang een toegangskaartje voor het beklimmen van de berg die achter Machu Picchu ligt, maar het bleek die nacht echt uitzonderlijk rustig te zijn. Dat kwam doordat er in de twee voorafgaande dagen een landelijk staking was geweest in Peru, iets waarvoor wij vantevoren wel gewaarschuwd waren, maar tijdens de trek geen last van gehad hadden. Door de staking waren er twee dagen lang geen treinen naar Aguas Calientes gereden en dus nauwelijks nieuwe toeristen aangekomen. Alleen diegenen die naar Aguas Calientes gelopen hadden, stonden om 6:00 uur te trappelen om naar binnen te gaan.

Werkelijk als allereersten gingen wij naar binnen, wat een prachtig uitzicht heb je dan! Wat is het mooi wanneer er nog helemaal niemand op je foto staat!

De hele ochtend en middag hebben wij rondgelopen door Machu Picchu. Tussendoor hebben wij ook nog de Huyana Picchu beklommen. Maarten vond de route omhoog weer helemaal niks (veel te smalle paadjes omhoog, langs veel te diepe afgronden), maar het uitzicht op Machu Picchu vanaf de top was werkelijk fantastisch!

Na deze toch wel slopende tocht, hebben wij nog enkele dagen uitgerust in Cusco, voetbalwedstrijden gekeken met onze ‘new best friends' van de afgelopen dagen en een dagtocht gemaakt door de ‘Sacret Valley', de heilige vallei van de Inca's. Met een bus vol toeristen waren wij overgeleverd aan het schema van de gids en de buschauffeur, een hele nieuwe ervaring om als een stel schapen de hele dag geleefd te worden!

Puno

Aan het Lake Titicaca, het hoogstgelegen meer ter wereld, hebben wij vanuit Puno een super toeristische dag gehad door een georganiseerde tour te boeken naar de ‘Floating Islands' van het Uros-volk. De ervaring van de Sacret Valley bij Cusco was toeristisch, maar dit sloeg werkelijk alles! Wij hebben sterk het vermoeden dat de mensen op de van riet gemaakte eilanden (zie foto's) iedere ochtend in een bootje van het vasteland naar hun ‘werk' gaan, een paar toeristen voor de gek houden en 's avonds weer tevreden naar huis gaan... Wel was het erg interessant om uitgelegd te krijgen hoe die eilandjes precies gebouwd en onderhouden worden.

Copacabana

Het dorp Copacabana was onze eerste stop in Bolivia en lijkt helaas in niets op wat deze illustere Braziliaanse naam doet vermoeden. Toch is het leuk om vanuit deze zeer toeristische plaats een bezoek te brengen aan het Isla del Sol, het eiland waar volgens de legende de zon geboren is. Naast het bezichtigen van wat oude Inca ruines, zijn wij in 3 uur het eiland overgewandeld. Mmmh, heerlijk zo'n hike!

La Paz

De eerste blik op La Paz is er één die je niet snel vergeet. De stad heeft een unieke ligging middenin een vallei. Wanneer je vanaf de Alti Plano (hoogvlakte op ruim 4.000 meter) met de bus aan komt rijden, zie je plots de hele stad onder je opdoemen.

La Paz is helaas vooral door de ligging een hele mooie stad en niet zozeer door de gebouwen. Wij hebben ons vooral opgehouden in het oude, historische wijkje, waar de weinige restaurantjes van de stad zich mengen met de vele winkeltjes en marktkraampjes. Wij zouden La Paz vooral gaan gebruiken als uitvalsbasis voor tripjes in de omgeving.

Huayni Potosi

Na de Cotopaxi beklimming begon het bloed weer sneller te stromen en hadden wij, strebers als wij zijn, de behoefte om de magische grens van 6.000 meter te doorbreken! Vanuit La Paz hebben wij een toer geboekt naar de Huayna Potosi, een berg ten noorden van La Paz met een hoogte van 6.088 meter! In La Paz kwamen wij de Nederlandse Daphne weer tegen met haar Spaanse vriend Fermin. Wij waren elkaar al eerder in Copacabana tegengekomen en de klik was er nog steeds. Dus hebben wij hen overgehaald om met ons mee te gaan naar de top van de Potosi.

Wat staat er op de flyers over de Huayna Potosi?

Don't believe how easy the guidebooks make this climb seem. Anything over 6.000 meters is difficult and climbing for 7 or 8 hours is tiring for anyone at high altitude. That said if you're well acclimatized, quite fit and very determined then there is a good chance you will make it and have an unforgettable experience of a lifetime. If you underestimate it, have not spent at least several days at altitude, try to save a few dollars by attempting a 2 day trip - then you will likely not make it to the top (it's possible but your chances are much slimmer). Make no mistake - you need determination to climb this mountain and although physically the mental challenge is just as tough if not tougher.

Bepakt en bezakt vertrokken wij met een busje richting de eerste refugio op 4.700 meter. Vanaf hier liepen wij met volle bepakking (slaapzak, pikhouweel, sneeuwschoenen, stijgijzers, klimtuigje, touwen en dikke winterbroek en -jas) naar de volgende refugio op bijna 5.200 meter hoogte. Je merkt op deze hoogte dat dat al geen lichte opgave is. Klauterend over de rotsen bracht de volle backpack ons vaak uit balans. Hoe hoger wij klommen, des te zwaarder werd de backpack. En dit was nog maar het begin! Na ongeveer 3 uur wandelen/traplopen kwamen wij in de tweede refugio, onze verblijfplaats voor de nacht en het startpunt van de werkelijke beklimming van de Huayna Potosi.

Wij moesten natuurlijk wel een beetje uitgerust beginnen aan de beklimming. Helaas bleek het lastig te zijn om werkelijk in slaap te vallen. Wij lagen met acht mensen op de zolder van de refugio en om de beurt moesten wij naar het toilet. Niet echt een handig nachtelijk bezoek, want het toilet lag zo'n tien meter afstand en 4 meter lager dan de refugio. Tevens was het op deze hoogte zo'n 15 graden onder nul, steenkoud dus. Al hadden wij al onze kleding aangelaten, toch lagen wij te rillen in ons bed. Vooral onze voeten werden maar niet warm.

Uiteindelijk hebben wij zes uur lang gelegen en nagedacht over de komende beklimming. Van liggen rust je ook uit, zullen wij maar zeggen.

Om 12.00 uur werden wij gewekt en hesen wij ons in de kleren; drie broeken, vier lagen t-shirts en truien, twee paar sokken en hard shell schoenen. Ook hadden wij een hoogtepil genomen, just to be sure! En daar stonden wij dan, geheel bepakt, als echte bergbeklimmers, klaar voor de strijd! Om 01.00 uur begon de zware beproeving. Bergbeklimmen is zoveel meer dan alleen omhoog wandelen. Het is mentaal en fysiek zo'n uitdaging. Beiden zijn wij nog nooit (voor de Cotopaxi) zo diep gegaan. Bij iedere stap denk je ‘ik kan echt niet meer'. Door de hoogte is het moeilijk om je adem constant te houden. Stapje voor stapje, voetje voor voetje, liepen wij naar boven. De minuten en uren kropen voorbij en er leek geen eind aan te komen. Wij hadden van de Cotopaxi geleerd en probeerden nu meer te eten en te drinken. Door de hoogte vroeg ons lichaam hier niet om, dus moesten wij onszelf dwingen bij iedere pauze iets te nuttigen. Wij merkten na iedere pauze dat de Gatorade en de KitKat & Twix werkelijk energie gaven. Vol goede moed vervolgden wij dan onze weg.

In vergelijking met de Cotopaxi was de beklimming van de Huayna Potosi voor het grootste deel mentaal en fysiek even zwaar. Omdat dit niet onze eerste bergbeklimming was, wisten wij wat ons te wachten stond. Dit was een voor- en een nadeel. Een voordeel, omdat wij ons zodoende goed konden voorbereiden. Een nadeel, omdat wij hierdoor ook opzagen tegen de beproeving die ons te wachten stond. De Potosi bleek tot 100 meter voor de top iets makkelijker te beklimmen te zijn dan de Cotopaxi. Het laatste stuk van de Potosi was echter zo beangstigend dat Claire niet wist of ze wel door wilde gaan. Dit stuk wordt ook wel ‘the wall' genoemd. Een steile muur, ongeveer 40 meter van de top. Door de uitputting en het einde in zicht, sloeg de angst bij Claire hevig toe. Ze wilde niet opgeven, maar was wel lichtelijk in paniek. Zo dichtbij de top en dan stoppen? Geen denken aan. Alleen wist Claire niet zeker of deze klim nog wel verantwoord was... Wat een muur, je zou er maar vanaf vallen?! Gelukkig hadden wij een zeer goede gids, Felix. Felix wist op dat moment precies het goede te zeggen en stelde Claire gerust. Wij waren goed gezekerd en als wij ons maar goed aan alle instructies hielden, haalden wij de top. Claire maakte zich even heel kwaad en ging ervoor. Met de tranen nog in haar ogen vervolgde zij haar tocht naar de top. Op meer dan 6.000 meter, klauterend over de stenen en het ijs, op zoek naar grip, gekkenwerk! Het laatste uur was zo uitputtend, dat het zo'n grote beloning was toen wij eindelijk op de top waren. Na 5,5 uur klimmen zaten wij met z'n tweetjes gewoon op 6.088 meter hoogte! Wij waren apetrots en wederom geëmotioneerd. Hoe gaaf was dit!? Wat een ellendige sport, maar wat een beloning! Wij keken uit over de lichten van La Paz en over de lager gelegen bergtoppen. De zon kwam langzaam op en samen hebben wij vanaf de top van de Potosi de zonsopgang mogen bewonderen. Een ervaring die niemand ons ooit nog afpakt!

Pampa Tour

Aansterkend na de Potosi beklimming besloten wij alvast een tour naar de pampa's in het noorden van Bolivia te boeken. Je kan daarbij kiezen om 18 uur in de bus te zitten, over de gevaarlijkste weg ter wereld, of om 45 minuutjes te vliegen. Lastig.... wij gingen vliegen! Met een 19-persoons vliegtuigje stuiterden wij richting de jungle & pampa's. Onderweg vlogen wij rakelings langs de top van de Potosi, toch gek wanneer je daar een paar dagen eerder nog op de top stond!

Vanuit de plaats Rurrenabaque begonnen wij de volgende dag aan een 3-daagse tour richting de pampa's. Met vijf andere toeristen stoven wij met onze oversized kano over de rivier, terwijl alle alligators, kaaimannen en schildpadden ons vanuit het water wat gelaten toekeken. Langs de kant stonden hele kudde's van capibarra's (soort super-cavia) en overal vlogen de meeste exotische vogels. Na het vissen naar piranha's hebben wij nog anderhalf uur met rubberlaarzen (maat 47) door een moeras gebanjerd, op zoek naar anaconda's (niet gevonden).

Wat een tegenstellingen in één week! Zo stonden wij nog verkleumd op de top van de Potosi en zo genoten wij drie dagen lang van de tropische temperaturen in de jungle!

Sucre

La Paz was een leuke stad en een prima uitvalsbasis voor onze tripjes in de omgeving, maar nu zijn wij eindelijk losgeweekt en aangekomen in Sucre. Een heerlijk rustige, koloniale stad in het midden van Bolivia. Voor de voetbalwedstrijd zijn wij weer samengekomen met onze vrienden van de Salkantay Trek. Ook alle Engelsen hadden zich volledig in oranje gehuld en in een overvolle Nederlandse kroeg keken wij met veel spanning naar de wedstrijd. Ook al hebben ‘wij' het niet gered, voor ons was het hoe dan ook een topavond!

Na bijna 2,5 maand hebben wij een kleine balans opgemaakt: de stroopwafels, Haagsche hopjes en dropjes zijn op en wij ‘moeten' over 1,5 maand in Chili zijn... Wat gaat de tijd hard! Het is haast niet te bevatten dat wij in de komende weken nog door Bolivia, Paraguay, Brazilie, Argentinie en Chili zullen trekken. Het reizen verveelt nog steeds niet! Tot de volgende update!

Andes nog iets?

Wij geven het toe: wij zijn verslaafd aan de Andes... Al boden de koloniale stadjes Riobamba en Cuenca genoeg fotomateriaal, er gaat ons inziens niets boven een heerlijke hike in de bergen (Vilcabamba en Huaraz)! Natuurlijk is even tot rust komen ook belangrijk. Banos boodt de oplossing: 'hot springs' en genoeg eet- en drinkgelegenheden. Qua cultuur hebben wij naast de Inca-opgravingen (Ingapirca), de adembenemende schatten van de Sican-beschaving mogen bewonderen.

Zie hieronder wederom voor meer details. Al zeggen de foto's waarschijnlijk genoeg!

Banos

Na de beklimming van de Cotopaxi hadden wij wel wat rust verdiend (de beklimming bleek nog dagenlang fysiek een stuk heftiger te zijn geweest dan wij dachtten!), dus pakten wij de bus richting Banos, het Salou van Ecuador. Daar struikelden wij werkelijk over de backpackers! Door de overdaad aan toeristen met dreadlocks, pofbroeken en neuspiercings waren er in dit plaatsje nóg meer tourist agencies, die ons continu een tour probeerden aan te smeren. Alle straatjes van Banos waren bezaaid met mountainbikes, quad's en sandbuggy's, die verhuurd werden. Maar daar kwamen wij niet voor! Het dorpje heet niet voor niets ‘Banos', dat ‘baden' betekent. Naast de lekkere restaurantjes hebben wij dan ook heerlijk genoten van de door de naastgelegen vulkaan verwarmde 'hot springs'. Toen wij na twee dagen Banos verlieten, zei Maarten: 'Zou het niet grappig zijn wanneer de vulkaan komend jaar eens uit zou barsten? Dan kunnen wij in ieder geval zeggen dat wij in Banos zijn geweest....'. Anderhalve week later had de vulkaan voor het eerste in vele jaren weer een uitbarsting (lang leve http://www.nu.nl/!) en spuwde rook en as uit. In Banos is de verhoogde staat van alertheid afgekondigd!

Riobamba

Na enige dagen van rust, keken wij echt uit naar het volgende hoogtepunt van onze reis door Ecuador: de meeste spectaculaire treinrit ter wereld: 'De Neus van de Duivel'. Een trein, die door middel van wissels zigzaggend bijna duizend meter afdaalt. En dat kan je meemaken vanaf het dak van de trein! Na aankomst in Riobamba bleek echter dat de trein tot september niet reed in verband met onderhoudswerkzaamheden. Het leek de NS wel... Natuurlijk waren wij hierover hevig teleurgesteld. De mooie, koloniale gebouwen in Riobamba konden onze teleurstelling maar voor een deel wegnemen...

Cuenca

De stad Cuenca voldeed gelukkig geheel aan onze verwachtingen! Wij vonden daar een leuk hostal, waar we prompt weer de twee Zwitsers van de Cotopaxi beklimming tegen het lijf liepen! Alsof ze ons achtervolgden..... Cuena is heerlijk om rond te struinen, met mooie koloniale panden, prachtige pleinen, talloze kerken en leuke restaurantjes. Je kan goed de invloeden van ruim 300 jaar Spaanse koloniale overheersing zien en het is goed te begrijpen waarom die jongens uit Madrid het hier zo naar hun zin hadden. Helaas was Maarten de volgende anderhalve dag heftig ziek (waarschijnlijk door een voedselvergiftiging). Gelukkig valt een dagje ziek zijn niet zo op, wanneer je een jaar hebt! Enigszins hersteld, pakten wij de bus naar Ingapirca, de Ecuadoriaanse Madurodam-uitvoering van Machu Pichu. Dit vestingstadje lag op de oude Inca route van Cusco naar Quito en is mooi gerestaureerd. Groot is het echter niet, dus het is maar goed dat wij Machu Picchu nog in het verschiet hebben! 's Avonds bleek maar weer hoe gezellig Cuenca kan zijn: na het eten werd er overal vuurwerk afgestoken en zagen wij dansende mensen op het plein en een live band.

Vilcabamba

Nog steeds in relax-sferen reisden wij af naar het zuiden van Equador, naar de plaats Vilcabamba. Vilcabamba staat bekend om het lekkere klimaat en de mooie omgeving waar je goed kan hiken (onze nieuwe hobby!). Het door twee Fransen gerunde hostal was een paradijs op aarde. Bungalows aan een prachtige tuin, weggestopt van de Equadoriaanse realiteit achter een hoge muur. Toch lokte luidde muziek ons naar het grote plein in het dorp, waar het bevrijdingsfeest van Ecuador uitgebreid werd gevierd. De speakers van de auto's draaiden overuren en menigeen had een Cerveza te veel op. Na deze alcoholische avond, hebben wij ons in de bergen teruggetrokken voor een prachtige, zes uur durende hike naar een waterval. Mede door een opspelende knieblessure van Maarten, hebben wij de tweede dag in Vilcabamba heerlijk liggen chillen in een hangmat in de tuin.

Ecuador - Peru

Na 3,5 week, de duur van een ‘normale' vakantie, zat onze tijd in Ecuador erop. Wat hadden wij al veel gezien, overwonnen en meegemaakt! In de bus naar Peru beseften wij dat wij weer een nieuw avontuur aangingen in een nieuw land. Een land waar wij nog maar weinig over wisten (wij hadden namelijk pas net een Lonely Planet van Peru weten te bemachtigen). De eerste indruk van Peru viel echter behoorlijk tegen! Vanaf de grens reden wij uren door een grote woestijn! Tot aan Piura was het een grote zandbak. Ook Piura bleek anders dan verwacht. Piura leek meer op de drukte van Azie, dan de rust die wij uit de bergen van Ecuador waren gewend. Wij zijn hier dan ook om precies te zijn één uur geweest.

Chiclayo

Chiclayo was onze volgende bestemming. Vooral de grote markt deed zeer Zuid-Amerikaans aan. Werkelijk alles kon je hier kopen! Vooral het aanbod van de vele dieren viel ons op: cavia's, duiven, ganzen, honden en diverse andere vogels. Allemaal voor consumptie!

De omgeving van Chiclayo staat bekend om de opgravingen van de ‘Sican-beschaving' van 100 - 500 AD. Dat wilden wij natuurlijk wel eens op eigen houtje verkennen. Helaas bleek dat wat moeilijker te zijn dan verwacht: wij wilden graag naar Sipan, maar kwamen er na 10 minuten in een busje achter dat wij op weg waren naar Sican in plaats van Sipan.... Die Peruanen moeten leren articuleren!! Gelukkig bleek daar een groot museum te zijn, waarna wij door Claire's uitstekende, Spaanse onderhandelingstechnieken konden aanhaken bij een groep toeristen die de hele dag een eigen minibus gehuurd hadden. Zo hebben wij alsnog de highlights van de omgeving meegepikt: de Tucume-opgravingen en het Sican museum.

Huaraz

Na een hele dag en nacht in de bus, met een 7 uur durende stopover in Chimbote, een vissersdorp waar niets, maar dan ook niets te beleven is (Chimbote smells like hell), waren wij terug in ons element: wij zijn weer in de Andes!

De stad Huaraz ligt op 3100 meter hoogte en wordt omgeven door imposante bergtoppen van ruim 6000 meter hoogte. Direct de eerste dag hebben wij een 4-daagse trek geboekt: de Santa Cruz Trek, die van 3800 meter naar een pas op 4800 meter klimt (Punta Union) en dan in een andere vallei weer naar beneden afdaalt. Met alle spullen (persoonlijke bagage, een eettent, een keukentent, een WC-tent (!) en twee kleine slaaptentjes) achterop twee ezeltjes, begonnen wij aan een nieuw avontuur van vier dagen. Begeleid door een gids en een ‘donkeydriver', liepen wij iedere dag zo'n 6 uur, sliepen in tentjes, waarbij het 's avonds stervenskoud was, aten wat de pot schaftte en luisterden uren naar de verhalen van onze ADHD-medehiker.

Na terugkeer was Maarten wederom anderhalve dag uit de running in verband met maag-darm problemen. Zou het dan toch met de hoogte te maken hebben? Wij hebben stiekem weer een hoge beklimming in Bolivia op ons verlanglijstje gezet, dus daar komen wij vanzelf achter, haha!

Nu weer veel moois in het verschiet... Op naar Lima, de Nazca-lijnen en Machu Picchu! Tot de volgende update!

Wereldstart in Ecuador!

Nauwelijks twee weken weg en wat hebben wij al veel meegemaakt! De foto's zeggen meer dan duizend woorden, maar hierbij een korte samenvatting: een hartverwarmend afscheid op Schiphol, 28 uur vliegen naar Quito (via Londen, Madrid en Guayaquil), op ontdekkingstocht in het onveilige maar exotische Quito, balanceren op de El Mitad del Mundo ( de evenaar), een adembenemend bezoek aan de Galapagos Eilanden, een ‘hoogtestage' op de hoogvlakte van de Andes en de allergrootste sportieve prestatie op de top van de Cotopaxi (5.897 meter)!

Hieronder alles in wat meer detail op een rij (voor de mensen die tijd over hebben, even wat afleiding nodig hebben of reisinspiratie willen opdoen). Zietevens de video's!

Quito
Onze eerste indruk van de stad Quito: rommelig, ratjetoe, grote hoogteverschillen, languitgerekte stad, veel pickup trucks, oude mini's en kevers, een landingsbaan midden in de stad, weinig toeristen in het laag seizoen (nu wij er zijn), een onveilig gevoel (vooral door alle waarschuwingen in de reisgidsen en van andere toeristen) en vlak onder de evenaar (op 3 km hoogte verbrand je ook door de dikke wolkenlaag heen). Quito heeft iets weg van het grauwe van Venezuela en het exotische van Argentinie. Vooral de vele parken en pleinen voelen zeer Zuid-Amerikaans aan.

El Mitad del Mundo
El Mitad del Mundo is een enorm toeristische attractie, maar wel eentje waar je geweest moet zijn.De stereotype foto`s staan op de website. Vooral de busreisnaar de evenaar toe was erg spannend.Tussen de locals, door de dubieuze wijken van Quito, wisten wijaardig ons mannetje te staan.

Galapagos Eilanden
Watje op de Galapagos Eilanden meemaakt is met geen pen te beschrijven... Een tipje van de sluier:zwemmen met zeeleeuwen, zeeschildpadden en haaien, flamingo`s en albatrossen op je schoot en, niet te vergeten, de leguanen en schildpadden zo groot als ijskasten. Het rare is dat je er na een aantal dagennog aan lijkt te wennen ook! Het is zo geweldig! We kunnen het eigenlijk iedereen aanraden (als je tegen een beetje deining van de boot kan... :-))!

Wat zijn zeeleeuwen toch fascinerende dieren om naar te kijken. Heel vredig liggen ze zij aan zij te slapen en te drogen in de zon. Echte kuddedieren, die slapend alle toeristen probeerden te negeren. Af en toe zagen wij wat beweging in de kudde en probeerde een zeeleeuw een nieuw plekje in de groep te veroveren. Als wij te dichtbij kwamen, dan hoorden wij het wel! Met een hard gegrom en een heftige beweging met de kop, maakte de zeeleeuw ons duidelijk dat wij afstand moesten houden. Bij elke groep zeeleeuwen zagen wij steeds een zeeleeuw op wacht staan, duidelijk een mannetje die de vrouwtjes wilde beschermen (de leider van de kudde).

Op de stranden van de Galapagos lagen ook biljoenen leguanen, nauwelijks zichtbaar door hun goed gecammoufleerde vel. Wat een grote beesten zijn dit toch! Het leek net of Jurassic Park weer tot leven was gekomen. Ook aan de leguanen was te zien dat ze graag in een groep leefden. Op hun eigen manier lieten zij ons weten dat zij niet gecharmeerd waren van onze aanwezigheid. Met een luid gespuug, tuften zij richting het gevaar. Wat ons uiteraard een stap naar achter deed zetten. Alleen moesten wij oppassen dat wij dan niet op een andere leguaan zouden stappen! Om het plaatje compleet te maken bevonden zich tussen de leguanen en de vulkaanrotsen ook honderden kleine, rode krabbetjes. Zij kregen echter niet de aandacht die zij mogelijk verdienden...

Punta Suarez bleek een waar vogelparadijs te zijn. Om ons heen zagen wij blue-footed boobies, zwart-witte nasca boobies, fregatvogels, meeuwen, Galapagos duiven, albatrossen, gekleurde en grijze pelikanen, zeeleguanen en mockingbirds (een soort musjes, maar dan veel groter). Als wij weer een nieuwe vogelsoort hadden gespot, doken wij er met onze camera op af. Je wist namelijk nooit zeker of dit een once-in-a-lifetime-experience was! Telkens bleek de vogel echter niet alleen te zijn en zaten zijn vriendjes om de hoek. Wij hadden nog nooit zoveel vogels bij elkaar gezien. Van pasgeboren, pluizende nazcaboobies tot goochelende, bruine vogels waar ons de naam van is ontschoten.

Hoogtestage in Quilatoa
Na Quito en de Galapagos Eilanden gingen wij naar Latacunga, een plaatsje ten zuiden van Quito. Ten westen van Latacunga ligt een hoogvlakte die uitermate geschikt is om te hiken. Door hier enkele dagen rond te trekken zouden wij beter kunnen acclimatiseren voor een eventuele beklimming van de Cotopaxi vulkaan. Een rondje om een kratermeer, hoe moeilijk kan het zijn?! De rand van de krater van Quilatoa ligt op gemiddeld 3800 meter hoogte. 400 meter lager ligt de ‘Laguna Quilatoa' , een prachtig groen kratermeer dat zo uit een James Bond film lijkt te komen. Het pad van deze wandeling loopt lettelijk over de buitenste rand van de krater met continu de 400 meter diepe afgrond naast je! Van tijd tot tijd zaten er echt steile stukken tussen, met veel losse stenen en weinig houvast. Een misstap en je glijdt de diepte in. Naar mate de wandeling vorderde werd het pad smaller en de afgrond steiler en dieper. Aan het eind van de wandeling waren wij dan ook enorm trots op deze spannende en sportieve prestatie!

Cotopaxi
Hoewel wij alleen maar mensen waren tegengekomen die het gekkenwerk vonden om de Cotopaxi te beklimmen, wilden wij het toch proberen! Wij waren nu zo dichtbij de bekendste vulkaan van Equador en omgeving (met name door zijn perfecte conische vorm, een vulkaan zoals je ‘m op de kleuterschool tekent...)! En door de ligging dichtbij de evenaar en de hoogte is de top het dichtsbijzijnde punt tot de zon dat je op de hele aarde kan komen!

Een goede voorbereiding is het halve werk! Tijdens het passen van al onze equipment bleek een zwitsers koppeltje mee te gaan! Zij hadden echter na Quilatoa nog een berg van 4.700 meter en een berg van 5.200 meter beklommen, ter acclimatisering! Slik! Dan hadden wij toch echt iets minder voorbereiding gehad. En ze wonen ook nog eens in de bergen! Ach, we zouden het wel zien.

Met de auto reden wij tot de parkeerplaats op 4.500 meter hoogte, vanwaar wij de laatste 300 hoogtemeters met volle bepakking, inclusief het eten dat onze gids Julian had ingekocht, naar boven moesten lopen. Het kostte 50 minuten om deze ogenschijnlijk korte afstand af te leggen. Voor ons was elke stap een nieuw persoonlijk hoogterecord!

De werkelijke beklimming van de Cotopaxi startte midden in de nacht. Het eerste stuk van de tocht, van 4.800 meter naar 5.150 meter, ging over een steile helling van zand en lavasteen. Dit stuk loop je zonder stijgijzers en zonder aan elkaar vast te zitten met een touw. Na bijna twee uur kwamen wij aan bij de onderkant van de gletsjer, waar wij de stijgijzers ('cramp-on's') aandeden en met een klimtouw aan elkaar vast gemaakt werden. Omdat het pikdonder was, konden wij niet zien op wat voor vreselijke hellingen wij over een mini-paadje naar boven klauterden. Regelmatig was het platte vlak waarover wij liepen zo breed als je schoenen en moest je voorzichtig de ene schoen voor de andere plaatsen, terwijl je steun zocht op je pikhouwel. '.......Axe on the mountain-side, take it easy, go slowly....', zei onze gids Julian continu.

Zoals wij in Quilatoa al hadden gemerkt, is Maarten geen fan van steile beklimmingen en diepe afgronden en wordt Claire niet zo blij van stukken afdalen, hoe klein ze ook zijn. Onderweg moest dat echter wel. Er waren stukken op de route dat wij een kleine stukje naar beneden moesten, of rare ijschotsen moesten passeren. Julian toonde zich hier helaas didactisch niet zo sterk en bleef zichzelf maar tegenspreken: 'Claire, take your time, go slowly...' en vervolgens 'Just go, it's OK, keep moving, come on, or we go back down'. Julian kon zich niet in de angst van Claire verplaatsen en luisterde niet naar wat zij aangaf. De emoties liepen daardoor een aantal keer hoog op, maar Claire zette door!

Maarten was zelf continu op zijn horloge bezig met de verstreken tijd, de hoogte en de stijgingssnelheid per minuut. Toen onze gids aangaf dat wij nog een klein stukje moesten, gaf Maarten's horloge aan dat het nog 150 meter omhoog was. Wij waren echt helemaal kapot en moesten ons echt ertoe zetten om ieder stapje te zetten. Voor ons lag nog een enorm steil stuk omhoog en omdat de zon inmiddels op was gekomen, lag er een enorme diepte achter ons. Na 30 minuten ploeteren draaiden wij schuin links de bocht om een plat vlak op: wij waren er!!! Na zo'n strijd en zoveel pijn en doorzettingsvermogen hadden wij het gehaald! De tranen stroomden over onze wangen, zo blij en trots waren wij! Een bijzondere uitdagende sportieve prestatie! Alleen het volkslied ontbrak bovenop de top!

Tot slot
Zoals jullie merken, genieten wijten volle! Het is echt niet te bevatten wat wij allemaal in zo'n korte tijd hebben meegemaakt! Wij hopen dat wij nog het hele jaar zulke bijzondere momenten met jullie kunnen delen.

Mocht je je nog niet voor onze nieuwsbrief hebben aangemeld op onze website, doe dit dan alsnog. Je krijgt dan automatisch een bericht als wij een nieuw verhaal op de website hebben geplaatst.

@ iedereen: Bedankt voor alle felicitaties! Claire heeft een zeer bijzondere 31e verjaardag gehad!