Het is alweer schandalig lang geleden dat wij een update hebben geschreven op dit weblog, maar niet getreurd: het wachten wordt ons inziens beloond! Wij hebben een lange update in petto vol met letterlijke en figuurlijke hoogtepunten! Zoals je van ons gewend bent, tref je hieronder eerst een korte samenvatting, gevolgd door een uitgebreider verslag voor de die-hards die niets te doen hebben...

Na onze laatste bergtocht in Huaraz zijn wij via Lima (de komende 15-35 jaar de nieuwe verblijfplaats van Joran v/d S.) naar Nazca gereisd, waar wij onszelf getrakteerd hebben op een rondvlucht in een klein sportvliegtuigje boven de fameuze Nazca-lijnen. Arequipa is een prachtige koloniale stad in het zuiden, met mooie kloosters en ingevroren mummies (!) en tevens een goede uitvalsbasis voor een trek door de Colca Canyon, één van de diepste canyons ter wereld. In Cusco werd Claire's lange wachten beloond met de 2^de e-reader van deze reis, waarna wij vertrokken voor een 5-daagse trek naar Machu Picchu! Na ruim 80 km wandelen in vier dagen werden onze inspanningen beloond: wat een magische plek om bij zonsopkomst rond te lopen! Via de ‘Floating Islands' van Lake Titicaca gingen wij de Boliviaanse grens over naar Copacabana en het ‘Island of the Sun'. In La Paz wilden wij de magische 6000 meter grens doorbreken en beklommen, in wederom een hevige mentale en fysieke strijd, de Huayna Potosi: 6088 meter hoog! Met een klein, 19-persoons vliegtuigje bezochten wij de jungle en pampa's in Rurrenabayue, ten noorden van La Paz: vanuit een uitgeholde boomstam zagen wij een overvloed aan alligators, kaaimannen, capibarra's, schildpadden en veel (roof)vogels. In Sucre kwamen wij weer enigszins tot rust, hoewel....... DE finale..... Met honderden Nederlanders (waar komen ze opeens allemaal vandaan?) vierden wij hier een groot Oranje-feest! Helaas mochten alle aanmoedigingen niet baten, maar het was een mooie avond!

Lima

Vanuit de wijk Miraflores hebben wij enkele dagen de stad Lima verkend. Miraflores zelf is een redelijk chique wijk, schoon, aan het strand met een diepe afgrond en veel golfsurfers en dure winkels. Op onze eerste volle dag in Lima gingen wij naar het oude centrum, dat ten noorden ligt van de wijk waar wij verbleven. Met een lokale bus, met z'n tweetjes voor nog geen euro, reden wij dwars de stad door en keken onze ogen uit.

Het centrum van Lima is schoon, opgeruimd en heeft veel mooie oude panden uit de koloniale tijd. Naast het presidentiële paleis, diverse regeringsgebouwen en kerken, hebben wij een bezoek gebracht aan het oude klooster, compleet met bibliotheek, oude schilderijen, en catacomben vol met skeletten. Spooky!!

Het verhaal van Joran van der Sloot hield de mensen hier dagelijks bezig. Hij was inmiddels opgepakt in Chili en onderweg naar Lima. Alle kranten in de kiosken stonden bol van de verhalen over deze beruchte Nederlander. Het hele volk, de overheid en de pers hebben hem reeds veroordeeld, dus in een proces zal hij weinig kans hebben.

Nazca

Met een nachtbus in Nazca aangekomen, zat Claire binnen de kortste keren aan de onderhandelingstafel voor een vlucht boven de Nazca-lijnen. Nazca haalt haar bestaansrecht uit de aanwezigheid van de lijnen en de kort (15 jaar) geleden ontdekte mummies net buiten de stad. Veel meer dan deze twee toeristische puntjes hadden wij dan ook niet op het programma! Binnen twee uur zaten wij in de lucht! Met z'n tweetjes in een klein Cessna sportvliegtuigje, in het begin nog met stoere praatjes tegenover de piloten, maar dat hield al snel op. Eenmaal in de lucht ging het bij Claire goed totdat wij bij de Nazca Lines aankwamen... Omdat wij natuurlijk wel vanuit alle hoeken de mooie tekeningen in de grond wilden bewonderen, scheerde het vliegtuigje van links naar rechts, net niet over de kop, maar wel zwaar hellend naar de beide zijden. Gedurende 30 minuten haalden de piloten de wildste capriolen uit om ons een goed zicht op de figuren in de woestijngrond te geven. De tekeningen waren (door de hoogte van het vliegtuig) kleiner dan verwacht, maar wel zeer indrukwekkend. Wat gek dat zulke grote figuren zo lang geleden in het de woestijnbodem zijn gegrift. Het blijft toch een mysterie waarom deze tekeningen hier zijn gemaakt...

Na drie tekeningen en een hoop geschommel werd het voor Claire's maag iets te veel. Claire kon net op tijd het kleine, nood plasticzakje bemachtigen! Maarten concentreerde zich op dat moment op het fotograferen van alle figuren en wisselde steeds van raam voor het juiste uitzicht. Dat hij niet misselijk werd! Na precies een half uur stonden wij, enigszins ‘shaken', maar zeker niet ‘stirred' en tientallen ‘indrukken' rijker, weer op de vaste grond!

In Nazca bezochten wij ook de begraafplaats van Chauchilla, een plek die nog geen 15 jaar geleden ontdekt is en waarvan wij ons afvragen hoe lang deze nog zal bestaan. Het is een opgraving van graftombes, vol met spectaculaire mummies, die nu aan de volle zon, wind en regen zijn blootgesteld.

Arequipa

Deze mooie koloniale stad ligt in het zuiden van Peru, aan de voet van enkele indrukwekkende vulkanen. Naast een enorm groot en prachtig klooster, het Monasterio de Santa Catalina, bezochten wij een mummie in de vriezer van het Museo Santuarios Andinos. Het museum belichtte het verhaal over de opgeofferde kinderlichamen aan de onrustige vulkaan Ampato in de omgeving van Arequipa. Inca priesters zouden in die tijd kinderen opofferen om de vulkaan tot rust te krijgen. Er zijn in deze omgeving vier lichamen (en de daarbij behorende schatten) gevonden. Het eerste lichaam, van 'Juanita', is pas (bij toeval door bergbeklimmers) op 8 september 1995 ontdekt. Dit lichaam is door de koude temperatuur boven op de berg (6.380 meter hoog) het best bewaard gebleven en wordt nu dus in een enorme vriezer achter glas tentoongesteld. Rare jongens, die Inca's...

Met lokale bussen reisden wij naar de Colca Canyon, de op één na diepste canyon ter wereld. Vanuit een leuk hostel aan de rand van de canyon, begonnen wij vol goede moed aan een 2-daagse trek door de canyon. In het begin werd ons ongevraagd de weg gewezen door een lokaal jongetje. Het pad dat wij op zijn aanwijzen namen, werd steeds slechter en slechter, totdat wij echt niet verder konden. Dit kon toch niet de route zijn waar duizenden toeristen per jaar op wandelden?! Veel te riskant! Er was duidelijk iets misgegaan in de vast goedbedoelde aanwijzingen van onze jonge ‘gids'. Na bijna drie uur ploeteren kwamen wij weer bovenaan de rand van de canyon. Aangezien wij op deze ongeplande wandeling al een groot deel van de voorgenomen route gezien hadden en weinig fut meer hadden om opnieuw te beginnen, hebben wij de plannen radicaal omgegooid: snel weg hier, terug naar Arequipa en door naar Cusco!

Cusco

Cusco maakte op ons een gezellige eerste indruk: prachtige gebouwen, leuke witte huizen met blauwe balkonnetjes, veel winkels, veel restaurantjes en overladen met toeristen. De stad ligt vrij hoog, dus rillend van de kou en met onze slaapzak op de bank zaten wij om 6:30 uur ‘s ochtends vol verwachting te kijken naar de wedstrijd Nederland - Denemarken, die door Nederland op beschamende wijze met 2-0 gewonnen werd.

Salkantay Trek naar Machu Picchu

Vanuit Cusco begonnen wij in een groep van 12 personen aan de 5-daagse Salkantay Trek naar Machu Picchu. De ‘officiële' Inca Trail is peperduur en doorgaans zo'n 5 maanden vooruit volgeboekt. De Salkantay Trek is echter een prachtig alternatief en loopt in een omtrekkende beweging richting het einddoel: de historische Inca site van Machu Picchu. In vier dagen liepen wij ruim 80 kilometer door de prachtig bergen, langs gletsjer, bergmeren, een pas op 4.700 meter hoogte etc etc. 's Nachts dook de temperatuur ruim onder het nulpunt en trotseerden wij, gewapend met termisch ondergoed, de kou in kleine 2-persoonstentjes. De vierde dag naderden wij Machu Picchu en liepen wij 600 meter (!) omhoog en weer naar beneden over de oude Inca trappen, richting het dorpje Aguas Calientes. In de hoogtijdagen van de Inca's waren er 8 officiele toegangswegen tot deze Incastad, waarvan er dus nog een aantal bewaard gebleven zijn.

Dag vijf, de laatste dag van deze trek, zijn wij om 3:15 uur opgestaan en om 4:00 uur begonnen aan de beklimming naar Machu Picchu. Vanuit Aguas Calientes is het nog ongeveer 20 minuten lopen naar het begin van de trappen naar boven. Het was erg rustig en in een straf tempo liep de hele groep, met Claire voorop, naar boven, om daar al om 5:30 uur aan te komen! Normaliter krijgen de eerste 400 mensen bij de ingang een toegangskaartje voor het beklimmen van de berg die achter Machu Picchu ligt, maar het bleek die nacht echt uitzonderlijk rustig te zijn. Dat kwam doordat er in de twee voorafgaande dagen een landelijk staking was geweest in Peru, iets waarvoor wij vantevoren wel gewaarschuwd waren, maar tijdens de trek geen last van gehad hadden. Door de staking waren er twee dagen lang geen treinen naar Aguas Calientes gereden en dus nauwelijks nieuwe toeristen aangekomen. Alleen diegenen die naar Aguas Calientes gelopen hadden, stonden om 6:00 uur te trappelen om naar binnen te gaan.

Werkelijk als allereersten gingen wij naar binnen, wat een prachtig uitzicht heb je dan! Wat is het mooi wanneer er nog helemaal niemand op je foto staat!

De hele ochtend en middag hebben wij rondgelopen door Machu Picchu. Tussendoor hebben wij ook nog de Huyana Picchu beklommen. Maarten vond de route omhoog weer helemaal niks (veel te smalle paadjes omhoog, langs veel te diepe afgronden), maar het uitzicht op Machu Picchu vanaf de top was werkelijk fantastisch!

Na deze toch wel slopende tocht, hebben wij nog enkele dagen uitgerust in Cusco, voetbalwedstrijden gekeken met onze ‘new best friends' van de afgelopen dagen en een dagtocht gemaakt door de ‘Sacret Valley', de heilige vallei van de Inca's. Met een bus vol toeristen waren wij overgeleverd aan het schema van de gids en de buschauffeur, een hele nieuwe ervaring om als een stel schapen de hele dag geleefd te worden!

Puno

Aan het Lake Titicaca, het hoogstgelegen meer ter wereld, hebben wij vanuit Puno een super toeristische dag gehad door een georganiseerde tour te boeken naar de ‘Floating Islands' van het Uros-volk. De ervaring van de Sacret Valley bij Cusco was toeristisch, maar dit sloeg werkelijk alles! Wij hebben sterk het vermoeden dat de mensen op de van riet gemaakte eilanden (zie foto's) iedere ochtend in een bootje van het vasteland naar hun ‘werk' gaan, een paar toeristen voor de gek houden en 's avonds weer tevreden naar huis gaan... Wel was het erg interessant om uitgelegd te krijgen hoe die eilandjes precies gebouwd en onderhouden worden.

Copacabana

Het dorp Copacabana was onze eerste stop in Bolivia en lijkt helaas in niets op wat deze illustere Braziliaanse naam doet vermoeden. Toch is het leuk om vanuit deze zeer toeristische plaats een bezoek te brengen aan het Isla del Sol, het eiland waar volgens de legende de zon geboren is. Naast het bezichtigen van wat oude Inca ruines, zijn wij in 3 uur het eiland overgewandeld. Mmmh, heerlijk zo'n hike!

La Paz

De eerste blik op La Paz is er één die je niet snel vergeet. De stad heeft een unieke ligging middenin een vallei. Wanneer je vanaf de Alti Plano (hoogvlakte op ruim 4.000 meter) met de bus aan komt rijden, zie je plots de hele stad onder je opdoemen.

La Paz is helaas vooral door de ligging een hele mooie stad en niet zozeer door de gebouwen. Wij hebben ons vooral opgehouden in het oude, historische wijkje, waar de weinige restaurantjes van de stad zich mengen met de vele winkeltjes en marktkraampjes. Wij zouden La Paz vooral gaan gebruiken als uitvalsbasis voor tripjes in de omgeving.

Huayni Potosi

Na de Cotopaxi beklimming begon het bloed weer sneller te stromen en hadden wij, strebers als wij zijn, de behoefte om de magische grens van 6.000 meter te doorbreken! Vanuit La Paz hebben wij een toer geboekt naar de Huayna Potosi, een berg ten noorden van La Paz met een hoogte van 6.088 meter! In La Paz kwamen wij de Nederlandse Daphne weer tegen met haar Spaanse vriend Fermin. Wij waren elkaar al eerder in Copacabana tegengekomen en de klik was er nog steeds. Dus hebben wij hen overgehaald om met ons mee te gaan naar de top van de Potosi.

Wat staat er op de flyers over de Huayna Potosi?

Don't believe how easy the guidebooks make this climb seem. Anything over 6.000 meters is difficult and climbing for 7 or 8 hours is tiring for anyone at high altitude. That said if you're well acclimatized, quite fit and very determined then there is a good chance you will make it and have an unforgettable experience of a lifetime. If you underestimate it, have not spent at least several days at altitude, try to save a few dollars by attempting a 2 day trip - then you will likely not make it to the top (it's possible but your chances are much slimmer). Make no mistake - you need determination to climb this mountain and although physically the mental challenge is just as tough if not tougher.

Bepakt en bezakt vertrokken wij met een busje richting de eerste refugio op 4.700 meter. Vanaf hier liepen wij met volle bepakking (slaapzak, pikhouweel, sneeuwschoenen, stijgijzers, klimtuigje, touwen en dikke winterbroek en -jas) naar de volgende refugio op bijna 5.200 meter hoogte. Je merkt op deze hoogte dat dat al geen lichte opgave is. Klauterend over de rotsen bracht de volle backpack ons vaak uit balans. Hoe hoger wij klommen, des te zwaarder werd de backpack. En dit was nog maar het begin! Na ongeveer 3 uur wandelen/traplopen kwamen wij in de tweede refugio, onze verblijfplaats voor de nacht en het startpunt van de werkelijke beklimming van de Huayna Potosi.

Wij moesten natuurlijk wel een beetje uitgerust beginnen aan de beklimming. Helaas bleek het lastig te zijn om werkelijk in slaap te vallen. Wij lagen met acht mensen op de zolder van de refugio en om de beurt moesten wij naar het toilet. Niet echt een handig nachtelijk bezoek, want het toilet lag zo'n tien meter afstand en 4 meter lager dan de refugio. Tevens was het op deze hoogte zo'n 15 graden onder nul, steenkoud dus. Al hadden wij al onze kleding aangelaten, toch lagen wij te rillen in ons bed. Vooral onze voeten werden maar niet warm.

Uiteindelijk hebben wij zes uur lang gelegen en nagedacht over de komende beklimming. Van liggen rust je ook uit, zullen wij maar zeggen.

Om 12.00 uur werden wij gewekt en hesen wij ons in de kleren; drie broeken, vier lagen t-shirts en truien, twee paar sokken en hard shell schoenen. Ook hadden wij een hoogtepil genomen, just to be sure! En daar stonden wij dan, geheel bepakt, als echte bergbeklimmers, klaar voor de strijd! Om 01.00 uur begon de zware beproeving. Bergbeklimmen is zoveel meer dan alleen omhoog wandelen. Het is mentaal en fysiek zo'n uitdaging. Beiden zijn wij nog nooit (voor de Cotopaxi) zo diep gegaan. Bij iedere stap denk je ‘ik kan echt niet meer'. Door de hoogte is het moeilijk om je adem constant te houden. Stapje voor stapje, voetje voor voetje, liepen wij naar boven. De minuten en uren kropen voorbij en er leek geen eind aan te komen. Wij hadden van de Cotopaxi geleerd en probeerden nu meer te eten en te drinken. Door de hoogte vroeg ons lichaam hier niet om, dus moesten wij onszelf dwingen bij iedere pauze iets te nuttigen. Wij merkten na iedere pauze dat de Gatorade en de KitKat & Twix werkelijk energie gaven. Vol goede moed vervolgden wij dan onze weg.

In vergelijking met de Cotopaxi was de beklimming van de Huayna Potosi voor het grootste deel mentaal en fysiek even zwaar. Omdat dit niet onze eerste bergbeklimming was, wisten wij wat ons te wachten stond. Dit was een voor- en een nadeel. Een voordeel, omdat wij ons zodoende goed konden voorbereiden. Een nadeel, omdat wij hierdoor ook opzagen tegen de beproeving die ons te wachten stond. De Potosi bleek tot 100 meter voor de top iets makkelijker te beklimmen te zijn dan de Cotopaxi. Het laatste stuk van de Potosi was echter zo beangstigend dat Claire niet wist of ze wel door wilde gaan. Dit stuk wordt ook wel ‘the wall' genoemd. Een steile muur, ongeveer 40 meter van de top. Door de uitputting en het einde in zicht, sloeg de angst bij Claire hevig toe. Ze wilde niet opgeven, maar was wel lichtelijk in paniek. Zo dichtbij de top en dan stoppen? Geen denken aan. Alleen wist Claire niet zeker of deze klim nog wel verantwoord was... Wat een muur, je zou er maar vanaf vallen?! Gelukkig hadden wij een zeer goede gids, Felix. Felix wist op dat moment precies het goede te zeggen en stelde Claire gerust. Wij waren goed gezekerd en als wij ons maar goed aan alle instructies hielden, haalden wij de top. Claire maakte zich even heel kwaad en ging ervoor. Met de tranen nog in haar ogen vervolgde zij haar tocht naar de top. Op meer dan 6.000 meter, klauterend over de stenen en het ijs, op zoek naar grip, gekkenwerk! Het laatste uur was zo uitputtend, dat het zo'n grote beloning was toen wij eindelijk op de top waren. Na 5,5 uur klimmen zaten wij met z'n tweetjes gewoon op 6.088 meter hoogte! Wij waren apetrots en wederom geëmotioneerd. Hoe gaaf was dit!? Wat een ellendige sport, maar wat een beloning! Wij keken uit over de lichten van La Paz en over de lager gelegen bergtoppen. De zon kwam langzaam op en samen hebben wij vanaf de top van de Potosi de zonsopgang mogen bewonderen. Een ervaring die niemand ons ooit nog afpakt!

Pampa Tour

Aansterkend na de Potosi beklimming besloten wij alvast een tour naar de pampa's in het noorden van Bolivia te boeken. Je kan daarbij kiezen om 18 uur in de bus te zitten, over de gevaarlijkste weg ter wereld, of om 45 minuutjes te vliegen. Lastig.... wij gingen vliegen! Met een 19-persoons vliegtuigje stuiterden wij richting de jungle & pampa's. Onderweg vlogen wij rakelings langs de top van de Potosi, toch gek wanneer je daar een paar dagen eerder nog op de top stond!

Vanuit de plaats Rurrenabaque begonnen wij de volgende dag aan een 3-daagse tour richting de pampa's. Met vijf andere toeristen stoven wij met onze oversized kano over de rivier, terwijl alle alligators, kaaimannen en schildpadden ons vanuit het water wat gelaten toekeken. Langs de kant stonden hele kudde's van capibarra's (soort super-cavia) en overal vlogen de meeste exotische vogels. Na het vissen naar piranha's hebben wij nog anderhalf uur met rubberlaarzen (maat 47) door een moeras gebanjerd, op zoek naar anaconda's (niet gevonden).

Wat een tegenstellingen in één week! Zo stonden wij nog verkleumd op de top van de Potosi en zo genoten wij drie dagen lang van de tropische temperaturen in de jungle!

Sucre

La Paz was een leuke stad en een prima uitvalsbasis voor onze tripjes in de omgeving, maar nu zijn wij eindelijk losgeweekt en aangekomen in Sucre. Een heerlijk rustige, koloniale stad in het midden van Bolivia. Voor de voetbalwedstrijd zijn wij weer samengekomen met onze vrienden van de Salkantay Trek. Ook alle Engelsen hadden zich volledig in oranje gehuld en in een overvolle Nederlandse kroeg keken wij met veel spanning naar de wedstrijd. Ook al hebben ‘wij' het niet gered, voor ons was het hoe dan ook een topavond!

Na bijna 2,5 maand hebben wij een kleine balans opgemaakt: de stroopwafels, Haagsche hopjes en dropjes zijn op en wij ‘moeten' over 1,5 maand in Chili zijn... Wat gaat de tijd hard! Het is haast niet te bevatten dat wij in de komende weken nog door Bolivia, Paraguay, Brazilie, Argentinie en Chili zullen trekken. Het reizen verveelt nog steeds niet! Tot de volgende update!