Nauwelijks twee weken weg en wat hebben wij al veel meegemaakt! De foto's zeggen meer dan duizend woorden, maar hierbij een korte samenvatting: een hartverwarmend afscheid op Schiphol, 28 uur vliegen naar Quito (via Londen, Madrid en Guayaquil), op ontdekkingstocht in het onveilige maar exotische Quito, balanceren op de El Mitad del Mundo ( de evenaar), een adembenemend bezoek aan de Galapagos Eilanden, een ‘hoogtestage' op de hoogvlakte van de Andes en de allergrootste sportieve prestatie op de top van de Cotopaxi (5.897 meter)!

Hieronder alles in wat meer detail op een rij (voor de mensen die tijd over hebben, even wat afleiding nodig hebben of reisinspiratie willen opdoen). Zietevens de video's!

Quito
Onze eerste indruk van de stad Quito: rommelig, ratjetoe, grote hoogteverschillen, languitgerekte stad, veel pickup trucks, oude mini's en kevers, een landingsbaan midden in de stad, weinig toeristen in het laag seizoen (nu wij er zijn), een onveilig gevoel (vooral door alle waarschuwingen in de reisgidsen en van andere toeristen) en vlak onder de evenaar (op 3 km hoogte verbrand je ook door de dikke wolkenlaag heen). Quito heeft iets weg van het grauwe van Venezuela en het exotische van Argentinie. Vooral de vele parken en pleinen voelen zeer Zuid-Amerikaans aan.

El Mitad del Mundo
El Mitad del Mundo is een enorm toeristische attractie, maar wel eentje waar je geweest moet zijn.De stereotype foto`s staan op de website. Vooral de busreisnaar de evenaar toe was erg spannend.Tussen de locals, door de dubieuze wijken van Quito, wisten wijaardig ons mannetje te staan.

Galapagos Eilanden
Watje op de Galapagos Eilanden meemaakt is met geen pen te beschrijven... Een tipje van de sluier:zwemmen met zeeleeuwen, zeeschildpadden en haaien, flamingo`s en albatrossen op je schoot en, niet te vergeten, de leguanen en schildpadden zo groot als ijskasten. Het rare is dat je er na een aantal dagennog aan lijkt te wennen ook! Het is zo geweldig! We kunnen het eigenlijk iedereen aanraden (als je tegen een beetje deining van de boot kan... :-))!

Wat zijn zeeleeuwen toch fascinerende dieren om naar te kijken. Heel vredig liggen ze zij aan zij te slapen en te drogen in de zon. Echte kuddedieren, die slapend alle toeristen probeerden te negeren. Af en toe zagen wij wat beweging in de kudde en probeerde een zeeleeuw een nieuw plekje in de groep te veroveren. Als wij te dichtbij kwamen, dan hoorden wij het wel! Met een hard gegrom en een heftige beweging met de kop, maakte de zeeleeuw ons duidelijk dat wij afstand moesten houden. Bij elke groep zeeleeuwen zagen wij steeds een zeeleeuw op wacht staan, duidelijk een mannetje die de vrouwtjes wilde beschermen (de leider van de kudde).

Op de stranden van de Galapagos lagen ook biljoenen leguanen, nauwelijks zichtbaar door hun goed gecammoufleerde vel. Wat een grote beesten zijn dit toch! Het leek net of Jurassic Park weer tot leven was gekomen. Ook aan de leguanen was te zien dat ze graag in een groep leefden. Op hun eigen manier lieten zij ons weten dat zij niet gecharmeerd waren van onze aanwezigheid. Met een luid gespuug, tuften zij richting het gevaar. Wat ons uiteraard een stap naar achter deed zetten. Alleen moesten wij oppassen dat wij dan niet op een andere leguaan zouden stappen! Om het plaatje compleet te maken bevonden zich tussen de leguanen en de vulkaanrotsen ook honderden kleine, rode krabbetjes. Zij kregen echter niet de aandacht die zij mogelijk verdienden...

Punta Suarez bleek een waar vogelparadijs te zijn. Om ons heen zagen wij blue-footed boobies, zwart-witte nasca boobies, fregatvogels, meeuwen, Galapagos duiven, albatrossen, gekleurde en grijze pelikanen, zeeleguanen en mockingbirds (een soort musjes, maar dan veel groter). Als wij weer een nieuwe vogelsoort hadden gespot, doken wij er met onze camera op af. Je wist namelijk nooit zeker of dit een once-in-a-lifetime-experience was! Telkens bleek de vogel echter niet alleen te zijn en zaten zijn vriendjes om de hoek. Wij hadden nog nooit zoveel vogels bij elkaar gezien. Van pasgeboren, pluizende nazcaboobies tot goochelende, bruine vogels waar ons de naam van is ontschoten.

Hoogtestage in Quilatoa
Na Quito en de Galapagos Eilanden gingen wij naar Latacunga, een plaatsje ten zuiden van Quito. Ten westen van Latacunga ligt een hoogvlakte die uitermate geschikt is om te hiken. Door hier enkele dagen rond te trekken zouden wij beter kunnen acclimatiseren voor een eventuele beklimming van de Cotopaxi vulkaan. Een rondje om een kratermeer, hoe moeilijk kan het zijn?! De rand van de krater van Quilatoa ligt op gemiddeld 3800 meter hoogte. 400 meter lager ligt de ‘Laguna Quilatoa' , een prachtig groen kratermeer dat zo uit een James Bond film lijkt te komen. Het pad van deze wandeling loopt lettelijk over de buitenste rand van de krater met continu de 400 meter diepe afgrond naast je! Van tijd tot tijd zaten er echt steile stukken tussen, met veel losse stenen en weinig houvast. Een misstap en je glijdt de diepte in. Naar mate de wandeling vorderde werd het pad smaller en de afgrond steiler en dieper. Aan het eind van de wandeling waren wij dan ook enorm trots op deze spannende en sportieve prestatie!

Cotopaxi
Hoewel wij alleen maar mensen waren tegengekomen die het gekkenwerk vonden om de Cotopaxi te beklimmen, wilden wij het toch proberen! Wij waren nu zo dichtbij de bekendste vulkaan van Equador en omgeving (met name door zijn perfecte conische vorm, een vulkaan zoals je ‘m op de kleuterschool tekent...)! En door de ligging dichtbij de evenaar en de hoogte is de top het dichtsbijzijnde punt tot de zon dat je op de hele aarde kan komen!

Een goede voorbereiding is het halve werk! Tijdens het passen van al onze equipment bleek een zwitsers koppeltje mee te gaan! Zij hadden echter na Quilatoa nog een berg van 4.700 meter en een berg van 5.200 meter beklommen, ter acclimatisering! Slik! Dan hadden wij toch echt iets minder voorbereiding gehad. En ze wonen ook nog eens in de bergen! Ach, we zouden het wel zien.

Met de auto reden wij tot de parkeerplaats op 4.500 meter hoogte, vanwaar wij de laatste 300 hoogtemeters met volle bepakking, inclusief het eten dat onze gids Julian had ingekocht, naar boven moesten lopen. Het kostte 50 minuten om deze ogenschijnlijk korte afstand af te leggen. Voor ons was elke stap een nieuw persoonlijk hoogterecord!

De werkelijke beklimming van de Cotopaxi startte midden in de nacht. Het eerste stuk van de tocht, van 4.800 meter naar 5.150 meter, ging over een steile helling van zand en lavasteen. Dit stuk loop je zonder stijgijzers en zonder aan elkaar vast te zitten met een touw. Na bijna twee uur kwamen wij aan bij de onderkant van de gletsjer, waar wij de stijgijzers ('cramp-on's') aandeden en met een klimtouw aan elkaar vast gemaakt werden. Omdat het pikdonder was, konden wij niet zien op wat voor vreselijke hellingen wij over een mini-paadje naar boven klauterden. Regelmatig was het platte vlak waarover wij liepen zo breed als je schoenen en moest je voorzichtig de ene schoen voor de andere plaatsen, terwijl je steun zocht op je pikhouwel. '.......Axe on the mountain-side, take it easy, go slowly....', zei onze gids Julian continu.

Zoals wij in Quilatoa al hadden gemerkt, is Maarten geen fan van steile beklimmingen en diepe afgronden en wordt Claire niet zo blij van stukken afdalen, hoe klein ze ook zijn. Onderweg moest dat echter wel. Er waren stukken op de route dat wij een kleine stukje naar beneden moesten, of rare ijschotsen moesten passeren. Julian toonde zich hier helaas didactisch niet zo sterk en bleef zichzelf maar tegenspreken: 'Claire, take your time, go slowly...' en vervolgens 'Just go, it's OK, keep moving, come on, or we go back down'. Julian kon zich niet in de angst van Claire verplaatsen en luisterde niet naar wat zij aangaf. De emoties liepen daardoor een aantal keer hoog op, maar Claire zette door!

Maarten was zelf continu op zijn horloge bezig met de verstreken tijd, de hoogte en de stijgingssnelheid per minuut. Toen onze gids aangaf dat wij nog een klein stukje moesten, gaf Maarten's horloge aan dat het nog 150 meter omhoog was. Wij waren echt helemaal kapot en moesten ons echt ertoe zetten om ieder stapje te zetten. Voor ons lag nog een enorm steil stuk omhoog en omdat de zon inmiddels op was gekomen, lag er een enorme diepte achter ons. Na 30 minuten ploeteren draaiden wij schuin links de bocht om een plat vlak op: wij waren er!!! Na zo'n strijd en zoveel pijn en doorzettingsvermogen hadden wij het gehaald! De tranen stroomden over onze wangen, zo blij en trots waren wij! Een bijzondere uitdagende sportieve prestatie! Alleen het volkslied ontbrak bovenop de top!

Tot slot
Zoals jullie merken, genieten wijten volle! Het is echt niet te bevatten wat wij allemaal in zo'n korte tijd hebben meegemaakt! Wij hopen dat wij nog het hele jaar zulke bijzondere momenten met jullie kunnen delen.

Mocht je je nog niet voor onze nieuwsbrief hebben aangemeld op onze website, doe dit dan alsnog. Je krijgt dan automatisch een bericht als wij een nieuw verhaal op de website hebben geplaatst.

@ iedereen: Bedankt voor alle felicitaties! Claire heeft een zeer bijzondere 31e verjaardag gehad!