Seven Days in Tibet

Half februari begonnen wij vanuit China aan weer een nieuw avontuur van deze reis. Met twee verschillende slaaptreinen reden wij in 55 uur (!) van Chengdu naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet. Onderweg genoten wij van de prachtige uitzichten en verbaasden wij ons wederom om de veelal uit China afkomstige medepassagiers. Tibet bestaat naast hoge bergen uit een ruim 4.000 meter hoog plateau, dus de trein reed langzaam en steeg met de minuut. Het hoogtepunt van de rit was Tangu La pas op meer dan 5.000 meter hoogte, waardoor deze treinreis de allerhoogste ter wereld is!
Twee dagen lang keken wij onze ogen uit in Lhasa, waar wij met een gids de prachtige tempels, kloosters en paleizen bezochten. Vervolgens reden wij in een busje in vier dagen dwars door de prachtige Himalaya, onderweg menig stadje, klooster en tempel bezoekend. De climax was voor ons een bezoek aan het Base Camp van Mount Everest, waar wij bij -25 graden ons stonden te vergapen over een mooie zonsopkomst. Op de zevende dag zat het er alweer op en werden wij letterlijk de grens over geëscorteerd en liepen wij over een brug in ‘Niemandsland' naar de Nepalese grens.

Tibet
Het was voor ons een zeer bijzondere ervaring om in Tibet te kunnen zijn, zeker ook vanwege de politieke situatie. Heel vroeger maakte Tibet deel uit van de laatste Qing Dynastie. Daarna is het lange tijd onafhankelijk geweest, todat China afgelopen eeuw besloot Tibet weer in te nemen. Sinds die tijd maakt Tibet (volgens de Chinezen) deel uit van China, maar de Tibetanen willen onafhankelijk zijn. De Dalai Lama wordt na al zijn pro-Tibetaanse uitspraken gezien als een opstandige revolutionair en heeft al in de jaren '50 naar India moeten vluchten. Om rellen zoals in 2008 te voorkomen en de Tibetanen continu aan hun situatie te herinneren, struikel je met name in Lhasa over de Chinese soldaten. Het is ten strengste verboden foto's van hen te maken en regelmatig hoor je verhalen dat soldaten de camera's van toeristen afpakken en kapotgooien.

Door deze hele situatie is het voor toeristen verboden om zelfstandig door Tibet te reizen. Een gids is verplicht en ruim vantevoren moesten wij een vergunning aanvragen om het land te mogen bezoeken. Deze wordt door de gids bij zich gehouden, waardoor je nog eens extra afhankelijk van hem bent. Om een tour van een week financieel behapbaar te houden, waren wij in China al via internet op zoek gegaan naar potentiële reispartners, waardoor wij uiteindelijk samen met een Duitse, een Fin en twee Canadezen deze trip maakten.

Lhasa
De sfeer in Lhasa is door bovengenoemde onstandigheden heel merkwaardig, en het feit dat Lhasa in vele opzichten nog steeds het centrum van het Boeddhisme is, draagt daar zeker aan bij. Overal in de stad zie je pelgrims die vaak een lange reis achter de rug hebben om in Lhasa te kunnen bidden. Sommigen van hen zijn vele honderden kilometers ‘lopend' naar Lhasa gekomen, een tijdrovend en fysiek slopend proces, omdat zij bij elke stap languit op de grond gaan liggen om te bidden (zie daarvoor het filmpje!).
Middenin Lhasa staat het meest kenmerkende ‘landmark' van de stad, het Potala Palace, het paleis van de Dalai Lama's. De huidige Dalai Lama is hier sinds 1959 niet meer geweest en woont nu in India in ballingschap. Juist daardoor lijkt de tijd binnen stil te hebben gestaan. Het gebouw is 13 verdiepingen hoog en telt 1.000 kamers. Slechts enkele daarvan zijn te bezoeken, de vertrekken van de Dalai Lama en een aantal tempels.

Toen wij begonnen aan de reis door Azië hadden wij nog een beeld van het boeddhisme als een levenswijze en geen religie, maar hoe meer wij ermee in aanraking kwamen, hoe meer wij juist de overeenkomsten tussen het boeddhisme en bijvoorbeeld het Christendom zagen: de mensen die je het meest ziet bidden en geld ziet doneren, zijn de armsten; de hooste figuren in de rangorde leven in paleizen en worden in rijkdom begraven; er wordt gebeden tot een mytische figuur die uitzonderlijke positie bereikt heeft (verlichte Boeddha vs God in de hemel). Dachten wij eerst dat het boeddhisme puur draaide om het ontwikkelen van jezelf tot een goed mens (voor jezelf en voor anderen), nu zien wij dat het toch het meest draait om bidden, offeren en veel hopen dat het goede jouw kant op zal komen. Met name in de Jokhang Tempel, de eindbetemming van de bedevaart van veel Boeddhisten, is dat goed te zien. De biddende mensen offeren geld en gesmolten yakboter (voor de kaarsen) en de monniken zitten in een hoekje het geld te tellen...

Net buiten de stad ligt het Sera Monastery, een klooster dat in de hoogtijdagen wel 5.000 monniken huisvestte. Tegenwoordig is daar nog maar 10% van over, maar staat het vooral bekend om de biddende en debatterende monniken, allen gekleed in rode gewaden. Het is een ware show om naar te kijken: met een harde klap wordt door een staande monnik een vraag gesteld (zoals 'wat bestond er eerder, de kip of het ei?'), waarna de zittende monnik het ‘juiste' antwoord moet geven. Het vormt een bijzonder schouwspel wat zeer indrukwekkend is om naar te kijken en wat maar moeilijk om over te brengen op papier. Zie ook daarvoor zeker het filmpje!

Everest Base Camp
Vanuit Lhasa reden wij met z'n achten (zes toeristen, chauffeur en gids) in een comfortabel busje over de ‘Friendship Highway' naar het westen. ‘Snelweg' is een groot woord voor deze tweebaansweg door de bergen van Lhasa naar Kathmandu in Nepal! In de plaatsen onderweg bezochten wij nog enkele tempels en kloosters, waaronder het Tashilhunpo Monastery, gebouwd in 1447 door de eerste Dalai Lama en tegenwoordig de residentie van de Panchen Lama (soort Dalai Lama, maar anders...).
Na alle bezoeken aan tempels en kloosters was het dan echt tijd om koers tezetten richting de bestemming waar wij allen al dagen naar uit hadden gekeken: het Base Camp van Mount Everest! Onderweg hadden wij vanuit het busje een prachtig uitzicht over de bergen in de verte en de dorpjes waar wij doorheen reden. Vaak zagen wij hoeders met hun kudde geiten lopen en regelmatig moest de chauffeur hard op de rem om een geit, koe of yak te ontwijken. Nadat wij de Friendship Highway verlieten en via een onverharde weg slingerend omhoog reden richting de Gyantso-la Pass, stonden wij eenmaal bovenaan op 5.220 meter hoogte voor het eerst oog in oog met Everest! Wat een bijzonder moment!
De volgende ochtend reden wij om zes uur 's ochtends in het pikkedonker vanuit het dal omhoog naar Everest. Het klimseizoen is nog lang niet begonnen en toen wij bij het zien van de eerste zonnestralen op 5.150 meter hoogte uit de bus stapten, begrepen wij waarom: de snijdende wind woei dwars door al onze kledinglagen heen en met -25 graden was het bijna niet te doen om daar rond te lopen! Het is haast niet voor te stellen hoe de omstandigheden bovenop de berg dan zullen zijn! Ondanks de barre omstandigheden was het een magisch ervaring op zo dichtbij Everest te staan en wij konden ons goed voorstellen waarom mensen de drang hebben om daar naar boven te klimmen!

Nepal
Op de zevende en laatste dag van onze trip door Tibet werden wij door de gids afgezet bij de Chinese-Nepalese grens. Het is zijn plicht om de toeristen tot voorbij de laatste paspoortcontrole te begeleiden, maar daarna liepen wij dan echt China/Tibet uit! Tussen China en Nepal ligt de Friendship Bridge, een stukje niemandsland waar je doorheen loopt voordat je je meldt bij de Nepalese grens.

Het contrast tussen China en Nepal was schrikbarend groot, maar voor al onze belevenissen in de Nepalese Himalaya zul je echter moeten wachten de volgende update... Tot dan!

Klik HIER voor de fotoserie bij dit verhaal!

Klik HIER voor de video 'Seven Days in Tibet'!