'Zomaar' een passage uit ons reisdagboek:

Maandag 27 september 2010: Terminal Velocity

Na een bezoekje aan de geisers in de buurt van Taupo (Noordereiland, Nieuw-Zeeland) hadden wij aan het einde van de middag nog wat tijd te doden. Wij hadden twee opties: in het zonnetje gaan zitten voor onze camper met een glaasje wijn en een goed boek óf naar het vliegveld rijden om informatie in te winnen over een eventuele skydive. Het weer was in de loop van de dag aanzienlijk verbeterd en alleen informatie inwinnen kon geen kwaad, dus kozen wij voor optie twee.

Het vliegveldje van Taupo ligt aan de rand van 'Lake Taupo', hetgrootste meer van Nieuw-Zeeland. Het idee was net zo plotseling in ons opgekomen als de snelle verbeteringen in het weer van die middag, dus enigszins onvoorbereid stapten wij binnen bij Taupo Tandem Skydive. Taupo is de ‘skydive capital of the world' en het personeel van TTS was bijzonder gemotiveerd om ons het vliegtuigje in te praten! Compleet met videovoorbeelden legde het meisje ons uit wat de mogelijkheden waren. Allereerst kan je kiezen om vanaf 12.000 voet te springen of vanaf 15.000 voet. In het eerste geval, heb je een vrije val van zo'n 30 to 40 seconden voordat de parashute wordt geopend, terwijl de vrije val vanaf 15.000 voet ruim een minuut duurt. Het prijsverschil is aanzienlijk, maar de vrije val vanaf 12.000 voet is al voorbij voor je doorhebt wat er gebeurt. Aangezien je waarschijnlijk maar één keer in je leven met je gezonde verstand uit een goed functionerend vliegtuig springt, besloten wij voor een sprong vanaf 15.000 voet te gaan! En áls je het doet, moet je het ook goed doen, dus kozen wij voor een uitgebreid pakket waarbij er per persoon een extra parashutist met je meespringt om foto's te maken en een video op te nemen! We hadden nog geen handtekening gezet, of de molen begon in rap tempo te draaien. Wij werden wij in een overall gehezen en kregen een harnas aangemeten. Voor wij het wisten zaten wij in twee rijen achter elkaar in het vliegtuig, met onze tandem-instructeur achter ons. Het duurde ruim 20 minuten om te stijgen naar 15.000 voet, wat bijna 5 kilometer hoog is! Onderweg nam de spanning wel wat toe en snoerde de intructeur ons stevig aan hem vast. Eenmaal op hoogte gooide de piloot het vliegtuig in een hele korte, maar heftige duikvlucht, als teken voor de instructeurs dat er gesprongen kon worden! Dat was even schrikken zo vlak voor het moment van de waarheid! De roldeur ging open en wij keken het gapende gat in! Claire zat helemaal vooraan en haar cameravrouw kroop zonder angst het vliegtuig uit, maar bleef hangen aan de railing, terwijl Claire en haar intructeur naar de rand schoven. Er is geen enkele manier om het proces te stoppen, je hebt ervoor gekozen om te springen en de instructeurs gaan resoluut door! Terwijl je op het randje zit en je afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent, wordt er nog snel een ‘exit-photo' gemaakt van de paniek op je gezicht en dan geven instructeur en cameraman tegelijkertijd een zetje en lazer je de diepte in! Maarten zag de snelheid waarmee Claire uit het zicht verdween en voor hij het wist zat hij zelf met z'n benen over de rand. Je hoofd wordt helemaal naar achter getrokken, waardoor je op het moment van springen niet recht naar beneden kan kijken en rare dingen zou kunnen doen. De versnelling is enorm en in iets meer dan 10 seconden raas je met 200 km/u naar beneden, de ‘terminal velocity'. Zo lang duurt het ook om iets meer grip op de zaak te krijgen en door de hebben wat er gebeurt. Claire was in het begin van de sprong vooral bezig om niet te hoeven overgeven, terwijl Maarten geheel tevergeefs zijn longen uit zijn lijf schreeuwde naar de cameraman. Het geluid van de film bleek namelijk niet op de uiteindelijk DVD te komen. Claire had haar instructeur duidelijk aangegeven dat zij niet teveel rare toeren wilde maken om te voorkomen dat ze misselijk zou worden. Haar instructeur hield zich daar heel netjes aan en leerde haar hoe je een parashute moest besturen. De instructeur van Maarten maakte echter tijdens de vrije val al diverse rare manoeuvres en toen na een minuutje de parashute geopend werd, ging hij voornamelijk in een snelle ‘kurkentrekker' naar beneden. Het uitzicht tijdens de vrije val en de glijvlucht onder de parashute was fantastisch en na zo'n 2 minuten onder de parashute stond Maarten alweer met beide benen op de grond. Doordat de instructeur van Claire het vooral tijdens de glijvlucht het wat rustiger aandeed en haar zelfs een tijdje helemaal solo de parashute liet besturen, stond Maarten al enige tijd op de grond en kon Claire mooi aan zien komen. Met een soepele landing in het gras stond ook zij weer veilig op de grond. Het hele proces van informatie inwinnen tot de landing heeft misschien iets langer dan een uurtje geduurd en eenmaal op de grond konden wij maar nauwelijks beseffen wat wij hadden meegemaakt. Maar de adrenaline gierde door onze lichamen en compleet uitgelaten keken wij in een apart zaaltje naar de DVD die zijn razendsnel in elkaar hadden gedraaid. Pas toen wij 's avonds op de laptop de foto's terugkeken, beseften wij goed wat wij hadden meegemaakt! Aaaahhhh, iets om nooit meer te vergeten!