'Twenty years from now, you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover' --- Mark Twain ---

Ruim drie maanden onderweg en het gevoel dat bovenstaand citaat bij ons opwekte, staat nog steeds als een huis! Zoveel mensen dromen over een wereldreis, maar zo weinig mensen durven daadwerkelijk de stap te zetten. Wij zijn iedere dag weer blij dat wij de knoop wel hebben doorgehakt en zijn vertrokken. Met nog twee weken in het verschiet komt zo langzamerhand ons Zuid-Amerikaanse avontuur tot een einde, en wat hebben wij al veel mooie dingen meegemaakt en gezien. Soms lijkt onze reis al een eeuwigheid te duren, soms lijkt het alsof wij pas net onderweg zijn. Ongeveer een maand geleden kwam bij ons beiden het besef dat dit geen (normale) lange vakantie is, maar echt een REIS en het vooruitzicht van nóg negen maanden reizen ervaren wij elke dag als een cadeautje.

Na onze laatste update vervolgden wij ons Boliviaanse avontuur in de mijnen van Potosi, een onvergetelijke (claustrofobische) ervaring waarbij wij diep onder de grond met eigen ogen konden zien onder welke extreem zware omstandigheden hier al vele honderden jaren gewerkt wordt. Bij het plaatsje Uyuni bezochten wij de grootste zoutvlakte ter wereld om vervolgens in een 4x4 enkele hachelijke momenten door te maken tijdens een enorme zandstorm. Uiteindelijk gingen wij veilig de grens over met Chili, om daar al boardend weer het zand in te duiken. In Argentinië kwamen wij via Salta terecht in Mendoza en genoten van de grootste steaks, lekkerste wijnen en fantastische parken. Bariloche, de speeltuin van Willem-Alexander en Maxima, bracht ons een soort vakantie in een vakantie: een weekje skiën! Na zoveel zon en sneeuw reisden wij door naar de oostkust, naar Puerto Madryn, en voeren daar met een boot tussen de enorme walvissen, die daar jaarlijks voorbij trekken. In Buenos Aires genoten wij wederom van steaks en wijnen, maar ook van de tango! Met de veerboot vervolgden wij onze reis naar het pittoreske, maar rustige Uruguay om vervolgens al paspoort-stempelend met de bus via Argentinië naar Paraguay te reizen.

Potosi

Ten zuiden van Sucre, waar wij bijkwamen van het verlies van Nederland in de finale van het WK, ligt het mijnstadje Potosi. Ooit, in de tijd van de Spaanse overheersing, was dit één van de meest florerende steden van Zuid-Amerika. Nu is het vooral een ingeslapen stadje van arme mijnwerkers. Het centrum staat weliswaar op de Unesco World Heritage lijst en is zeker de moeite waard, maar de grootste toeristische attractie zijn de mijnen zelf. De mijnwerkers werken tegenwoordig in coöperaties, die slim bijverdienen door de toeristen rond te leiden door de mijnen. In een klein groepje bezochten wij een grote mijn, waarbij wij, gewapend met een mondkapje en een sjaal tegen het stof, tot 2 km diep de berg in gingen. Kruipend door de kleine tunneltjes is het bijzonder indrukwekkend om deze mannen onder deze erbarmelijke omstandigheden aan het werk te zien. In het midden van de mijn liep de temperatuur op tot zo'n 35 graden en de hoeveelheden stof maakten het moeilijk om goed te blijven ademen. Door de asbest en andere schadelijke stoffen ligt de levensverwachting van de mijnwerkers rond de 35 jaar. De mijnervaring maakte een diepe indruk op ons. Het doet je je eigen situatie in Nederland relativeren en je bevoorrechte achtergrond in een ander perspectief plaatsen.

Uyuni

In het zuid-oosten van Bolivia reden wij met vijf Brazilianen in een 4x4 Toyota Landcruiser over de grootste zoutvlakte ter wereld en door de woestijn naar Chili. Het zou een memorabele tour worden! Als eerste bezochten wij een ‘Train Cemetary' van oude (stoom)treinen die staan weg te roesten aan de rand van de woestijn. Het verhaal gaat dat één van de door Butch Cassidy & the Sundance Kid in Bolivia beroofde treinen er ook tussen staat. De zoutvlakte zelf is zo enorm groot dat je in alle richtingen niets anders ziet dan een witte ondergrond met een strak blauwe lucht. Die omgeving is goed voor een aantal leuke foto's, door slim gebruik te maken van het perspectief.

De volgende dag stond in het teken van de vele lagunes in verschillende kleuren en na zonsopkomst genoten wij dan ook van het bijzondere landschap. Het verschil met de zoutvlakte was enorm en het was erg gaaf om in deze woestijn met een 4x4 rond te rijden. Net als de dag ervoor waaide het enorm en hier en daar zagen wij grote wolken van zand van de grond opstijgen en als een soort tornado over het land draaien. Plotseling zaten wij zelf vast in een zandstorm! Wij zagen geen hand voor ogen. De chauffeur kon geen kant op met de auto en aan het geluid op de auto te horen, leek het net of het regende. Opeens hoorden wij een harde klap tegen de achteruit en zagen dat deze gebroken was door een steen, waardoor er een grote scheur in het raam zat. De hele ruit bleek in duizend stukjes te zijn verbrijzeld, maar gelukkig hield het plastic van de zonnewering het glas bij elkaar. Maarten en één van de Braziliaanse jongens hielden met hun handen het raam tegen om te voorkomen dat deze door de wind alsnog de auto ingeblazen zou worden. Dat was onze redding! Na twee uur in de zandstorm werd het zicht wat beter en reed de chauffeur ons voorzichtig naar het dichtstbijzijnde hotel om te schuilen. Daar brak bij het zien van alle auto's de paniek en hysterie bij onze reisgenoten pas echt los. De auto was volledig gezandstraald, waardoor de blanke lak zichtbaar was en de ramen van matglas leken te zijn gemaakt: total loss zouden wij zeggen in Nederland... Maar in Bolivia is alles te repareren met een rolletje Ducktape, dus enkele uren laten vervolgden wij onze weg om de volgende dag veilig Chili te bereiken!

San Pedro de Atacama

In Chili genoten wij na alle ontberingen van de luxe waarin wij plots terecht waren gekomen: leuke restaurantjes, overal internet en de mogelijkheid om het zand uit de kleren te laten wassen! Omdat wij nog niet genoeg hadden gehad van al dat zand, zijn wij in de buurt gaan sandboarden, waarbij je met een snowboard de zandduinen afglijdt. Het was heel leuk om te doen en verrassend makkelijk! Wel jammer dat ze daar nog geen skiliften hebben...

Mendoza

Vanuit Chili reden wij met de bus via Salta, een plaats in het noorden van Argentinië, naar Mendoza, het middelpunt van de Argentijnse wijnindustrie. Claire was hier zes jaar geleden al eens geweest en bleek een goede gids. Genietend van de wijnen en geweldige stukken vlees verkenden wij de stad. Met de fiets maakten wij een ‘wijntour', van bodega naar bodega. Bij iedere stop krijg je dan een rondleiding en uiteraard een wijntje. Met enigszins zware benen leverden wij dan ook de fietsen aan het eind van de dag weer in!

Bariloche

Tijdens onze reis door Peru hadden wij de eerste plannen gesmeed om in de buurt van Mendoza te gaan skiën, maar bij aankomst bleek er in die omgeving onvoldoende sneeuw te liggen. Wat nu? Wij hadden ons er zó op verheugd, dat wij direct op zoek zijn gegaan naar een gebied waar wél genoeg sneeuw lag. Bariloche, het skigebied waar Willem-Alexander en consorten vaak skiën, bleek een ideale oplossing. Het hostel waar wij verbleven lag op de tiende verdieping van een groot flatgebouw aan de rand van een groot meer: goed voor een fantastisch uitzicht. De sfeer is er uniek en heeft het meest weg van een groot studentenhuis, compleet met een enorme keuken, gemeenschappelijk ruimte en stiften om op alles wat van jou is je naam te zetten... Heerlijk! In total hebben wij hier een week genoten van de rust, de sneeuw, de wijnen en het eten en hebben uiteindelijk vier fantastische dagen kunnen skiën!

Puerto Madryn

Het is moeilijk afscheid nemen van zo'n heerlijke plek, maar met ‘whale watching' in het vooruitzicht stapten wij vol goede moed weer in de zoveelste nachtbus. Maarten had telefonisch een reservering gemaakt voor een dagtour door een nationaal park aan de oostkust. De planning was strak, maar verliep feilloos: een half uur nadat de bus was aangekomen begon de tour waarin wij onze ogen uitkeken. De zon kwam net op en honderden walvissen doken in en uit het water. Verschillende walvisstaarten staken zo nu en dan boven water, wat een briljant silhouette gaf tegen de opkomende zon. Later op de dag zouden wij deze enorme zoogdieren vanaf het water bekijken. De meest voorkomende walvis in dit gebied is ‘The Southern Right Whale', een walvissoort die zijn naam te danken heeft aan de walvisjacht. De Southern Right Whales zwemmen namelijk zeer dicht langs de boot, waardoor ze een makkelijke prooi zijn voor walvisjagers. Verder hebben ze zó veel vet, dat ze nadat ze geschoten zijn blijven drijven. Daardoor zijn ze ‘the right whale' om op te jagen. Ook voor de camera's van de toeristen zijn ze eenvoudig te pakken. Fantastisch om zulke enorme beesten zo dichtbij uit het water te zien komen. Volledig op de bonnefooi lieten wij ons na afloop van de tour op het busstation afzetten, om tien minuten later in een nachtbus naar Buenos Aires te stappen. Van Puerto Madryn zelf hebben wij niets gezien, maar zo spaar je wel een nachtje hotel uit!

Buenos Aires

Door de skyline en de grote, brede straten lijkt Buenos Aires het Parijs van Zuid-Amerika. Voor Claire een groot feest van herkenning en voor Maarten weer een nieuwe stad om te gaan verkennen. Met een aantal grote stadswandelingen verkende wij de stad, de haven en de beroemde begraafplaats, waar o.a. Evita Peron begraven lag. Wij vonden zelfs nog tijd om naar een lokale kapper te gaan, zodat wij met onze nieuwe coups helemaal klaar waren voor ons avondprogramma: een tangoles, -diner en -show. Met goed gevolg (incl. diploma!) hebben wij onze eerste tangoles afgelegd!

Uruguay

Van andere reizigers hadden wij gehoord hoe makkelijk en leuk het is om vanuit Buenos Aires een bezoek te brengen aan Uruguay. Hoewel dit land in eerste instantie niet op ons verlanglijstje stond, besloten wij de route, voor zover deze überhaupt al vaststond, om te gooien en met een draagvleugelboot de oversteek te maken naar Colonia del Sacramento, een havenstadje met een gezellig, oud, klein centrum. In de zomer vol toeristen, in de winter leeg en verlaten. Prima om een middag te verblijven, maar langer vonden wij niet nodig. In Montevideo, de hoofstad van Uruguay, struinden wij door de verlaten straten. Het was zondag, dus de stad was leeg. Een gek straatbeeld voor zo'n grote stad. Alle winkels waren gesloten en pleinen zijn leuk om te bekijken, maar alleen als er andere mensen zijn. Na drie uur wandelen hadden wij (vonden wijzelf..) alle highlights van Montevideo wel gezien en maakten plannen voor het vervolg. Niet terug naar Buenos Aires, maar met de bus naar het noorden van Uruguay. In Salto, een grensplaatsje in het noord-westen van Uruguay, chillden wij een dagje in de lokale warm water baden, om vervolgens met een nachtbus weer de grens met Argentinië over te gaan. Lekker veel stempels in je paspoort! De nachtbus reed ons naar het noorden van Argentinië, waar wij wederom hoopten een aansluitende bus te kunnen pakken. Inmiddels hebben wij hiervoor een aardige routine ontwikkeld, zeker als de tijd dringt: Claire rent na aankomst de bus uit om kaartjes voor de volgende bus te kopen en Maarten haalt vlug de tassen uit het ruim van de bus om daarna snel de volgende buschauffeur in zijn beste Spaans ervan te overtuigen nog even te wachten. En het werkt perfect! Zo zijn wij gisteren aangekomen in Paraguay, het derde land binnen één week!